کرامت انسانی و ابتنای حقوق بشری و شهروندی مندرج در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران بر آن

کرامت ذاتی، مبنای حقوق بشر محسوب می شود. افراد بماهو انسان، از حقوق بشر بهره مند بودهو در دوران پسااجتماع و پدید آمدن حکومت ها و فرمانروایی هیات حاکمه، مدعی حق هایبشری خود هستند. حکومت مردم سالار، در جهت اعمال قوه حاکمیت و به منظور تامین شناسایی و مراعات حقوق و آزادیهای عمومی و برای مقتضیات صحیح اخلاقی و نظم عمومی و رفاه همگانی ، ناچار دست به تقییدات و تحدید حق های افراد می زند. در این علقه سیاسی- حقوقی شهروندی، هر گونه تضییق و توسعه در مصادیق حقوق بشر به وضع حقوق شهروندیمنجر می شود. نگارندگان با پیش فرض اینکه حق های بشری در فضای جامعه مطلق و بیقیدنیستند، در پی نشان دادن کرامت اکتسابی و ارزشی به عنوان مبنای حقوق شهروندی هستند واینکه حکومت مشروع و حقانی باید بر این مبنا، به وضع حقوق شهروندی مبادرت ورزد وحکومت دینی ایران نیز از این قاعده مستثنا نیست. ضمن تایید وجود ارزش های مشترکبشری، باید پذیرفت در هر جامعه ای، ارزش های مخصوصی وجود دارد. در نهایت سعی بر ایناست که در قانون اساسی، تفکیک و اسلوب مذکور استخراج و چگونگی برخورداری از کرامتاکتسابی نشان داده شود.