بررسی تاثیر اشتغال زنان بر تربیت فرزندان براساس سبک زندگی اسلامی

زنان بعنوان نیمی از جامعه نقش موثری در ایجاد تمدنهای بشری داشته اند ، هر چند در برهه هایی از تاریخ نقش آنها در کنار مردان کمرنگ، نامریی و یا در قالب کارهای خانگی بوده است، اما همواره اشتغال زنان همراه با مردان در مزارع و در خانه امری عادی تلقی می شده . یکی از مهمترین و پذیرفته ترین نقش زنان ، نقشی است که در خانواده و در تربیت فرزندان ایفا میکند. خانواده یکی از ارکان مهم جامعه انسانی است و زنان به عنوان همسر و مادر عضو کلیدی آن بهشمار میروند. امروز در فرهنگ غرب، نقش مادری و همسری زن در خانواده تحت الشعاع دیگر ارزشها قرار گرفته است و در برخی موارد یکی از موانع و مشکلات زنان در برابر اشتغال محسوب میشود، اما در فرهنگ اسلامی با توجه به جایگاه زن در جامعه اسلامی و نگاه و جهانبینی خاص اسلام به انسان، این سوال مطرح میشود که آیا اسلام اشتغال و فعالیت اقتصادی را برای زنان جایز می داند در صورت مثبت بودن جواب، آیا این امر برابر انجام وظایف مادری و تربیت نسل آینده و مدیریت خانه ارجحیت دارد و ما میتوانیم الگوی اشتغال زنان در غرب را بپذیریم با تغییر و تحولات اجتماعی، گرایش بیشتر زنان و دختران در امر ادامه تحصیل و حتی پیشی گرفتن آنان در این زمینه و از طرف دیگر تغییر و تحولات اجتماعی در جامعه و افزایش تجملات و هزینه های زندگی و مشکلات اقتصادی، بسیاری از زنان را بر آن داشته که به اشتغال در بیرون از منزل روی آورند. هدف از اجرای این پژوهش بررسی تاثیر اشتغال زنان بر تربیت فرزندان می باشد . روش اجرای پژوهش حاضر، توصیفی است و سعی شده واقعیات موجود را توصیف و بطور موردی با احکام اسلامی بررسی و از این واقعیتها ، نتیجه عینی گرفته شود.اسلام به سلامت و رشد خانواده و پرورش انسان مطلوب از طریق برنامه تربیتی خاصی به نام سبک زندگی اسلامی میپردازد. از دیدگاه قرآن، زن و مرد در ارزش های انسانی یکسان هستند، هر چند در یک نگرش غایت مدارانه، زن و مرد به تناسب خصوصیات و ویژگی های خاص خود در راستای آن غایت تفسیر می شوند؛ ولی در اصول کلی اسلام تفاوتی میان زن و مرد نیست. در بررسی روایاتی که به حضور زنان در اجتماع پرداخته اند، با دو دسته از روایات مواجه می شویم: اول روایاتی که به طور مستقیم از اشتغال و سرپرستی زنان نهی کرده اند و دسته دوم که به طور مستقیم از حضور زنان در خارج منزل نهی ننموده اند، بلکه بیشتر به نحوه حضور پرداخته اند.