تاثیر تمرین استقامتی بر سطح IL-2 در بافت تومور موش های ماده مبتلا به سرطان پستان

عقیده بر این است که دستگاه ایمنی به عنوان ابزاری جهت بازشناسی سلولهای خودی از مواد بیگانه و حفظ هموستازی بدن تکامل پیدا کرده است و IL-2 به عنوان سایتوکاینی که ایمنی تطبیقی را میان جیگری و تنظیم میکند شناخته شده است. با توجه به تاثیر ورزش در کاهش التهاب و تاخیر خستگی در بیماران سرطانی، هدف پژوهش حاضر بررسی اثر کمک درمانی تمرینات ورزشی بر سایتوکاین های درگیر در ضد آنژیوژنز تومور سرطان پستان وابسته به گیرنده استروژن میباشد. امروزه از فعالیت بدنی به عنوان یک عامل کمکی در بهبود کیفیت زندگی بیماران مبتلا به سرطان استفاده میشود.روش بررسی: پژوهش حاضر از نوع تجربی آزمایشگاهی بوده، بدین منظور تعداد 20 سر موش بالب سی ماده به شکل تصادفی در 2 گروه 10 تایی تومور-ورزش (TE)، تومور- ستراحت (TR) تقسیم شد. پس از آشناسازی با محیط، سلولهای سرطانی وابسته به استروژن MC4-L2 به همه موشها تزریق شد. پس از آن یک گروه از موشها به مدت 6 هفته، 5 روز در هفته تمرین استقامتی را انجام دادند. حجم تومور هر هفته با کولیس دیجیتالی اندازه گیری شد . در پایان موشها قربانی شدند و بافت تومور برداشته شد. بافت تومور هموژن شد و سطح سایتوکاین با روش الایزا اندازه گیری شد.یافته ها: بر اساس نتایج آزمون T مستقل در رشد حجم تومور و غلظت IL-2 در بافت تومور نشان داد، روند رشد حجم تومور در گروه (TE) نسبت به گروه (TR) کاهش معنیداری داشت (p=0/0001) و همچنین غلظت IL-2 در بافت تومور گروه (TE) نسبت به گروه (TR) افزایش معناداری نشان داد .(p=0/013) در ضریب همبستگی پیرسون بین حجم تومور و سطح IL-2 در بافت تومور در گروه (TE) رابطه معکوس معناداری دیده شد r=-0/8 ، . p=0/002 نتیجه گیری: با توجه به یافته های این پژوهش میتوان گفت تمرینات استقامتی منجر به کاهش در روند رشد حجم تومور موشها میگردند، با توجه به اینکه این کاهش در افزایش حجم تومور در گروه تمرین استقامتی همراستا با تعدیل سطوح IL-2 بوده است میتوان نتیجه گرفت تعدیل سطوح سایتوکاینی در بافت تومور با تمرینات استقامتی صورت میگیرد. به طوریکه افزایش سایتوکاینهای ضد رگزایی مانند IL-2 از عوامل موثر در کاهش حجم تومور گروه ورزشی است. لذا با توجه به این اثرات مثبت، میتوان از تمرینات ورزشی به عنوان روش کمک درمانی در کنار دیگر روشها استفاده کرد.