جایگاه حسن نیت در فقه امامیه

حسن نیت به معنای انجام وظایف به صورت صادقانه، منصفانه، معقول که دو طرفقرارداد یا اشخاص ثالث مرتبط با قرارداد از یکدیگر انتظار دارند، همراه با اهتمامبه رعایت حقوق و منافع دیگران و دوری از هرگونه سوءنیت و فری بکاری است ومفاهیم فرافقهی، صداقت، عدالت، انصاف، قواعد فقهی چون اصل لزوم در عقود،لاضرر، احسان و اصل صحت، از مبانی اصل حسن نیت در منابع اسلامی است.بنابراین، شارع مقدس حسن نیت را در حمل افعال و رفتار مسلمین بر صحتامر مسلم م یداند و در اوفوا بالعقود بر آن تاکید می ورزد و در بسیاری از موارد به صورت سلبی مانند نهی از غش، غرر و تدلیس و به طور کلی نهی از فریب وخدعه به بیان مصادیق حسن نیت اهتمام دارد؛ ازاینرو، با عنایت به اینکه فقه امامیهمنبع اصلی حقوق ایران است، قانون گذار می تواند با الهام از آموزه های فقهی واخلاقی نسبت به وضع ماده قانونی در زمینه شناسایی اصل حسن نیت به روشنیاقدام نماید. در این نوشتار به اختصار به برخی از رهیافت های اصل حسن نیت درعقد بیع و عقد وکالت اشاره شده است.