طب سنتی ایران، رشته ای پایه یا بالینی

پس از سال ها جدال بر ضرورت استفاده از طب سنتی ایران طب های مکمل در سطح وزارت بهداشت، بالاخره در سال 1386 شورایعالی برنامه ریزی وزارت بهداشت پذیرفت که چارچوب رسمی قانونی برای آموزش آکادمیک این رشته فراهم آورد در ابتدا آن را در مقطع کارشناسی ارشد تعریف پزشکان عمومی را مجاز به ورود به این رشته نمود. پس از دو سال ظهور یکسری کاستی ها در برنامه آموزشی طب سنتی ایرانی که عملا تحقق اهداف را با مشکل مواجه می ساخت، مقطع این رشته، به دکترای تخصصی ارتقا یافت لیکن به دلیل ضوابط از پیش تعیین شده مقطع دکترای تخصصی، محدودیت هایی ایجاد شد از قضا تعداد واحدهای بالینی در دکترای تخصصی نسبت به کارشناسی ارشد، به نصف کاهش یافت. پذیرش دانشجو در این رشته، مبین رویکرد بالینی طراحان رشته است لیکن در کمال ناباوری تعداد واحدهای آموزشی بالینی این رشته، در حال حاضر فقط در حد واحد است چیزی در حدود درصد کل واحدهای دوره). گرایش اغلب شرکت کنندگان دوره به دلیل زمینه تحصیلی آن ها که پزشکی عمومی است، استفاده از کارکردهای بالینی است، لیکن طرح دوره آموزشی فعلی، پاسخگوی این نیاز نیست. از دیگر سو گنجاندن صرفا دو واحد روش تحقیق آن هم در دروس کمبود جبرانی) پیش نیازهای یک دانشجو به عنوان یک محقق را برآورده نمی سازد اجباردانشجو به انتخاب یک موضوع بالینی برای پایان نامه، با اخلاق روح پژوهش همخوانی ندارد. به نظر می رسد کوریکولوم فعلی رشته طب سنتی ایرانی، محوریت مشخصی ندارد هیچکدام از اهداف بالینی یا گسترش علوم پایه را محقق نخواهد ساخت، لذا بازنگری آن تفکیک اهداف علوم پایه بالینی امری اجتناب ناپذیر است. شاید بتوان با تفکیک این رشته به دو رشته بالینی به شکل رزیدنتی) پایه (به صورت دکترای تخصصی یا کارشناسی ارشد) تا حدی از تناقض های موجود کاست برای هر کدام از این دو گرایش، از رشته های مرتبط پذیرش دانشجو انجام شود.