شیوع درماتیت تماسی در بین مرغان تخمگذار در یک گله مادر در اطراف تهران

درماتیت تماسی، درماتیت حادی است که بستر نامناسب، مرطوب یا حاوی مواد خشن یا آلرژیک، تماس با مواد شیمیایی پرندگان دیگر همچنین افزایش تراکم سن گله، گرما، سرما،خراش های فیزیکی، مواردی از کمبود های تغذیه ای همانند کمبود بیوتین پانتوتنیک اسید برخی از عفونت ویروسی را به عنوان عوامل زمینه ساز آن در پرندگان نام برده اند. در اوایل 1388، در یکی از گله های مادر اطراف تهران،که دو سویه در آن پرورش می یافتند در بین مرغان تخمگذار که متعلق به یکی از سویه ها بود زخم های بزرگ تیره رنگ در اطراف مفصل هیپ (لگنی-رانی) مشاهده گردید. بیماری از اردیبهشت همزمان با آغاز دوره تولید، شروع منجر به ابتلای تعدادینسبتا زیادی از آنها گردید. پس از مدتی زخمها التیام یافته اسکار گود افتاده ای از آنها بر جای می ماند. هرچند حدود%5-6 از گله بدلیل ابتلاءبه زخم عوارض آن تلف گردید. در بررسی ظاهری، در ابتدا یک ضایعه بافتی اولیه با مساحت کمتر از 1سانتی متر مربع در ناحیه ظاهر سپس به زخم های بزرگ تیره رنگ در قسمت پشتی بالایی مفصل لگنی-رانی تبدیل می گشت. در بررسی دقیق تر، زخمهای مزمن مشاهده گردید کهغالبا با دلمه سطحی پوشیده شده پس از کنده شدن دلمه رویی، زخم های عمیقی در زیر آنها دیده می شد. در مطالعه هیستوپاتولوژیک، کانون های نکروز اپیدرم که با یک لایه ضخیم از بافتهای نکروزه اسیدوفیلیک شامل بقایای هسته گرانولوسیتها، مواد شاخی، فیبرین، سروزیته گلبول های قرمز، پوشیده شده بود هیپرکراتوز نواحی سالم در حاشیه زخم جلب توجه می کرد. در ناحیه درم، پرخونی، نفوذ سلول های التهابی پلی مورفونوکلیر (هتروفیل ایوزینوفیل) تشکیل بافت جوانه ای گسترده دیده می شد. با توجه به سابقه، مشاهدات ماکروسکوپیک یافته های میکروسکوپیک، عارضه درماتیت تماسی (contact dermatitis) تشخیص داده شد. ضایعات شباهت زیادی به درماتیت های تماسی آلرژیک داشت. در گزارش های سایرین، استفاده از سیستمهای پرورشی جدید با زهکشی کف سالن، بکارگیری آبخوری های پستانکی، کاهش تراکم گله، افزایش بیوتین جیره نظایر آن در کاهش مبتلایان موثر بوده است.