ارزیابی ظرفیت سازگاری نهادی سیستم منابع آب در برابر تغییرات محیطی (مورد مطالعه: حوضه آبریز طشک – بختگان)

نهادها در پی پاسخ دادن به تغییرات محیطی که به سرعت در حال تغییرند، می باشند و همچنین خواستار سازگاری با نیازهای جدید هستند. با وجود اهمیت نقش نهادها در ایجاد سازگاری، بررسی چالش های مدیریت منابع آب ضروری می باشد، تا اشکال جدیدی از ترتیبات نهادی که می تواند سازگاری را تسهیل کند مورد بررسی قرار گیرد. از این رو در این مطالعه، به ارزیابی ظرفیت نهادی قوانین آب در پنج دوره حقوق آب و سازمان های محلی در حوضه آبریز طشک -بختگان پرداخته است. چارچوب ارزیابی مورد استفاده در این تحقیق چرخ ظرفیت سازگاری است. برای شناسایی کنشگران از روش سرشماری استفاده گردید. در مرحله آخر نیز برای ارزیابی ظرفیت سازگاری، از روش مصاحبه ساختار یافته و پرسشنامه برای جمع آوری داده از کنشگران شناسایی شده، استفاده شد. نتایج نشان می دهند که ظرفیت سازگاری در قوانین آب در پنج دوره حقوقی اثر نسبتا منفی دارد، یعنی این قوانین برای مقابله با اثرات منفی شرایط جدید و سازگاری آن، خلاءهایی هست که نیاز به ترمیم دارند. همچنین ظرفیت سازگاری سازمان های مزبور نسبتا منفی است، بدین مفهوم که در سازمان های محلی برای مقابله با اثرات منفی ناشی از شرایط جدید و سازگاری با آنها، خلاءهایی هست که نیاز به ترمیم دارند.