ارایه مدل تحلیلی برای ارتقاء امنیت کالبدی از طریق امنیت اجتماعی

یکی از اهداف مهم طراحی شهری ارتقای کیفیت محیط انسان ساخت و توجه به تعامل میان انسان و محیط است. باتوجه به حوادث به وجود آمده در فضاهای شهری و فقدان حس تعلق، کم رنگ شدن روابط اجتماعی، عدم وجود نظارت اجتماعی، فضاهای شهری را به فضاهایی بی هویت تبدیل کرده است و زمینه ارتکاب جرم در این فضاها را افزایش می دهد. با توجه به نیاز طبیعی انسان به وجود امنیت، هدف این پژوهش بررسی رابطه متقابل امنیت کالبدی و امنیت اجتماعی می باشد. بدین منظور امنیت کالبدی منطقه 12 تهران به دلیل اهمیت هویتی و تاریخی آن و نیز آسیب های اجتماعی بوجود آمده در آن در طول سالها، به عنوان نمونه بررسی می شود. در پژوهش حاضر، روش تحقیق بر اساس هدف، از نوع کاربردی و بر اساس روش و ماهیت توصیفی-تحلیلی و روش پیمایشی است. نتایج حاصل از بررسی جامعه آماری مردم منطقه 12 با استفاده از روش پیمایشی، حاکی از امنیت کالبدی در پایین ترین سطح است. با توجه به بررسی های انجام شده می توان با استفاده از عوامل موثر بر امنیت اجتماعی به افزایش امنیت کالبدی کمک کرد. پژوهش حاضر با استناد به تاثیر متقابل کالبد و اجتماع استفاده از پتانسیل اماکن مذهبی منطقه را تحت عنوان یک لکه امن خودساخته و گسترش این امنیت با توجیه نظریه حرکت جوهری را به عنوان راهکار معرفی می کند.