تخصیص بهینه کاربری فضای سبز عمومی با استفاده از GIS (مطالعه موردی: منطقه 10 شهرداری تهران)

برنامه ریزی کاربری اراضی شهری به معنای استفاده بهینه و مطلوب از اراضی برای فعالیت ها و عملکردهای مختلف شهری، همواره از بحث های اساسی در برنامه ریزی شهری و شهرسازی بوده است. موضوع کاربری اراضی شهری و بالاخص تخصیص کاربری ها نیازمند مطالعه و بررسی های موشکافانه ای است و برای دستیابی به یک الگوی بهینه از کاربری های شهری لازم است تا فرآیندی علمی و منطقی از تحلیل و بررسی مورد استفاده قرار گیرد. منطقه 10 شهرداری تهران با وسعت 8170000 مترمربع، جمعیت 327115 نفر و سرانه فضای سبز 4/2 مترمربع، در مقایسه با سرانه پیشنهادی طرح جامع تهران (13/9 مترمربع) و سرانه قابل قبول برای کلانشهرهای ایران (7 تا 12 مترمربع)، با مساله کمبود این سرانه مواجه است. این پژوهش به صورت توصیفی- تحلیلی و با تاکید بر جنبه کاربردی آن، به شناسایی و ارزیابی وضع موجود و مکان یابی فضای سبز منطقه مورد مطالعه بر اساس استانداردها و معیارهای مکان یابی کاربری فضای سبز عمومی و نیازهای جمعیتی با به کارگیری تکنیک GIS پرداخته است. با توجه به نتایج حاصل از تحلیل های انجام شده در سیستم اطلاعات جغرافیایی (GIS) و بررسی وضع موجود محله، پیشنهادهایی برای مکان گزینی فضای سبز عمومی در محدوده مورد مطالعه بر اساس سلسله مراتبی کارکردی به منظور ایجاد الگویی مناسب برای این کاربری در محدوده ارایه گردیده است.