ادله اثبات دعوی و امارات در حقوق مدنی

آدمی موجودی است اجتماعی و اجتماع در نهاد خود قافله ای را ماند که با شتابی فزاینده به پیش میتازد و هرگز ایستایی و توقف را نمی پذیرد. این انسان پویا حقوقی پویا می طلبد و به قوانین و احکامی نیازمند است که همه ی کارها و رفتارها و روابط او نظم و سامان بخشدو زندگی خوب و سالمی را برای خود و جامعه تامین کند و میدانیم که اجرا و اسقرار حق در مواقع بروز اختلاف بدون وجود دلیل ممکن نیست چرا که، دلیل به چیزی میگویند که چیزی را ثابت نماید و به عبارتی دلیل عبارت است از وسیله ی آشکار ساختن حقیقت. امری که مورد ادعای یکی از اصحاب دعوی و انکار دیگری باشد و امری که وجدان دادرس و قاضی را در اثبات ادعا قانع می سازد در علم حقوق اصطلاحا دلیل نامیده میشود و بعضا اتفاق میافتد که قاضی و دادرس برای کشف حقایق دسترسی به دلایل مبتنی بر استقراء تام ندارد.سوالاتی که مطرح میشود این است که آیا از باب قاعده ی ما لا یدک کلهلا یترک کله قاضی میتواند به امارت که مبتنی بر ظنون هستند و در نزد قاضی و دادرس امری معلوم برای شناخت قضیه ای نامعلوم مورد استفاده قرار گیرند پاسخ این سوال مثبت است، چرا که ظن و احتمال از حقوق حقوق دیرین بشر تاکنون در تکوین و استقرار امارت نقش مهم و اساسی داشته؛ و لذا سوال دیگری پیرامون جایگاه امارت مطرح میگردد بدین مضمون که آیا امارت از ادله ی اثبات دعوی به شمار می آیند یا نه