برنامه ریزی مسکن شهر خوانسار با رویکرد توسعه پایدار

مسکن به عنوان نیاز اولیه انسانها از گذشته مورد توجه بوده است و افراد به روشهای مختلف این نیاز را تامین می نمودند.با شکل گیری شهرها این نیاز نسبت به گذشته اهمیت بیشتری یافتند و امروزه با گذشت زمان و توسعه سریع تکنولوژی و افزایش مهاجرتهای روستاشهری این نیاز خود را در راس نیازها مطرح نموده و بخش عمده ای از برنامه ریزیها را به خود اختصاص دادهاست. این مفهوم نسبت به گذشته ابعاد پیچیده تری را به خود گرفته است به نحوی که تعاریف بسیار زیادی برای آن ارایه و شاخصهای زیادی برای آن تعریف گردیده است که میتوان آنها را در دو بعد شاخصهای کمی و کیفی تقسیم نمود.هدف اساسی این پژوهش بررسی وضعیت شاخصهای کمی و کیفی مسکن در شهر خوانسار در استان اصفهان میباشد. جمع آوری اطلاعات به دو روش اسنادی کتابخانه ای و مطالعات میدانی و استفاده از ابزار پرسش نامه که تعداد آن 100 نفر میباشد انجام گردیده است. جهت بررسی وضعیت شاخصهای کمی از جمله تراکم نفر در اتاق، نفر در واحد مسکونی، اتاق در واحد مسکونی و ... از آمار و اطلاعات استفاده گردیده است که نتایج بدست آمده نشان میدهد شهر خوانسار در بعد مسکن دچار کمبود میباشد. همچنین در بعد شاخصهای کیفی که وضعیت کیفیت بناها مورد بررسی قرارگرفت با استفاده از ابزار پرسشنامه نظرات ساکنین جمع آوری گردیده که بر اساس نتایج بدست آمده میزان رضایتمندی از شاخصهای کیفی مسکن از جمله امنیت، دسترسی، هویت و احساس تعلق، مزاحمتهای خیابانی، فضای سبز و پاکیزگی و ... کمتر از حد متوسط ارزیابی گردیده است. بررسی نتایج حاصل از تحلیل SWOT و تبیین عوامل داخلی و خارجی شهر خوانسار نشان داد که جهت ارتقای پایداری در این شهر استفاده از راهکارهای محافظه کارانه((WO در اولویت اول قرار دارد.