تاثیر آموزش عمومی در کنترل بحران شهری و کاهش خسارات در شهر تهران

نگرشهای قدیمی در زمینه کنترل بحران حوادث، براین باور بود که کنترل بحران یعنی اطفاء حریق ،به این معنی که امدادگران در انتظار به مخاطره افتادن و ویرانی های ناشی از حوادث می نشینند و پس از وقوع حوادث سعی می کنند تا ضرر ناشی از خرابی ها را محدود سازند،ولی به تازگی نگرش به این موضوع عوض شده است. بر اساس معنای اخیر،همواره باید مجموعه ای از طرح ها و برنامه های علمی ،برای مواجهه باتحولات احتمالی آینده در داخل سازمان ها تنظیم شود و مدیران باید درباره اتفاقات احتمالی آینده بیندیشند و آمادگی رویارویی با وقایع پیش بینی نشده راکسب کنند. یکی از این طرح ها ،آموزش عمومی ایمنی شهر ی است.باتوجه به اینکه این امر در شهر تهران به عنوان یکی از کم رنگ ترین مسایل درتصمیم گیری ها مد نظر است و نتیجه این امر وجود ضعف فرهنگ ایمنی در بین شهروندان تهرانی است، ضرورتا به بررسی نقش آموزش و به دنبال آن مشارکت عموم در پیشگیری از حریق های احتمالی می پردازد.براساس ابعاد و اهداف، روش انجام پژوهش،توصیفی و تحلیلی می باشد و بهره گیری از اسناد NFPA 1720می باشد. یافته ها نشان می دهد علی رغم اهمیت موضوع جلب مشارکت شهروندان در تامین ایمنی ، تاکنون توجه خاصی به موضوع تشکیل گروه های داوطلب ایمنی و آتش نشانی در کشور ما نشده است.مطابق استاندارد جهانی باید در کشور ما نزدیک به6/5 ملیون نفر نیروی داوطلب آتش نشان وجود داشته باشد. در پایان نتایج این بررسی نشان می دهد که آموزش عمومی و افزایش آگاهی جامعه باشیوه های مختلف از مهم ترین جنبه ی فعالیت های پیشگیرانه برای تامین ایمنی در شهر ها می باشد.همچنین جامعه آماری در این تحقیق میانگین عملکردی آتش نشانان داوطلب و گلچینی از عموم مناطق تهران می باشد.که پس از آموزشهای ایمنی شاهد کاهش حریق ها و خسارات بوده ایم.