تاثیر حاد توانمند سازی پس فعالی پس از یک محرک پلایومتریکی و ترکیبی مقاومتی سنگین با کش بر عملکرد پرش ضد حرکت در دانشجویان پسر رشته تربیت بدنی دانشگاه شهید باهنر کرمان

یکی از راهکارهایی که ورزشکاران برای افزایش موقت نیرو و توان عضلانی می توانند استفاده کنند، توانمندسازی پس فعالی(Postactivation Potentiation )است که به عنوان بهبود حاد عملکرد و تولید نیروی عضلانی کارامدتر در انقباض های بعدی ناشی از فعالیت و انقباض های قبلی عضلات تعریف می شود. به منظور انجام این تحقیق،20نفر از دانشجویان تربیت بدنی (سن 3/00±24سال، قد 25±180/7سانتیمتر، جرم 10/07±69/97کیلوگرم)، به صورت در دسترس در این پژوهش شرکت کردند. متعاقب سه شرایط مختلف تمرینی شامل گرم کردن عادی، برانگیختگی با استفاده از بار بیشینه ترکیبی و برانگیختگی با تمرین پلایومتریک و با فاصله استراحت 3 دقیقه پرش ضد حرکت در آزمایشگاه بیومکانیک دانشگاه شهید باهنر کرمان انجام گرفت. 4 مارکر بر روی نقاط آناتومیکی مهره L5 کمری، برجستگی بزرگ ران ، کندیل خارجی ران و قوزک خارجی پا نصب شد. برای ثبت 3 بعدی پرش ضد حرکت آزمودنی ها از سیستم اپتوالکترونیک Motion Analysisبا شش دوربین و سرعت 200 هرتز استفاده شد. جهت حذف کردن نویزهای ناشی از حرکت مارکرها، فیلتر پایین گذر Butterworthبا فرکانس 6 هرتز مورداستفاده قرار گرفت. تجزیه وتحلیل آماری توسط نرم افزار SPSSنسخه 22 انجام گرفت. از آزمون تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر و آزمون تعقبی بون فرونی در سطح معنی-داری P<0.05 استفاده شد. نتایج تحقیق نشان داد بین ارتفاع پرش در بین گروه کنترل و پلایومتریک، کنترل و ترکیبی تفاوت معنی داری وجود داشت (0/004=p ،0/017p=) و همچنین بین گروه پلایومتریک و ترکیبی تفاوت معنی دار وجود نداشت. به طورکلی انجام تمرینات قدرتی حداکثری حاد به دو روش ترکیبی و پلایومتریک باعث بهبود عملکرد توانی پرش (ارتفاع پرش) می گردد