مروری بر روش های استاندارد ترکش گیری استاتیکی گلوله های شدیدالانفجار توپخانه ای

بهبود ترکش زایی گلوله های شدیدالانفجار توپخانه ای یک ضرورت عملیاتی است که در روند طراحی و توسعه ی مهمات، با تکیه بر رویه های استاندارد، امکان پذیر خواهد بود. به کارگیری روش های استاندارد در ترکش گیری این گلوله ها، علاوه بر تکرارپذیری و قابلیت اتکا به داده های کسب شده، اطمینان مصرف کننده به محصولات دفاعی را در پی خواهد داشت. ترکش گیری گلوله های شدیدالانفجار با دو رویه ی استاتیکی یا دینامیکی صورت می گیرد. در رویه ی استاتیکی، گلوله ثابت بوده و در رویه ی دینامیکی، گلوله تحت یک سرعت اولیه قرار می گیرد. با توجه به پایین بودن هزینه ی روش های ترکش گیری استاتیکی در مقایسه با روش های دینامیکی، در این مقاله، روش های ترکش گیری استاتیکی، موردبررسی قرارگرفته است. در روش های استاتیکی، مولفه هایی نظیر سرعت، انرژی، دانسیته ی توزیع، کارایی، ابعاد و وزن ترکش های ایجادشده قابل دستیابی هستند. از مهم ترین روش های استاتیکی می توان به ترکش موثر، ترکش گیری در گودال و ترکش گیری زیر آب اشاره نمود. برای تعیین انرژی ترکش ها با استفاده از روش ترکش موثر، گلوله در مرکز یک نیم دایره و در فاصله ی معینی از صفحات فلزی، منفجر شده و سوراخ های ایجادشده روی صفحات، شمارش و به عنوان ترکش موثر، ثبت می شود. در روش ترکش گیری در گودال، گلوله ی مستقر در جعبه، درون یک گودال بتون آرمه ی مخصوص ترکش گیری قرارگرفته و روی آن شن ریخته شده و پس از انفجار گلوله، تر کش های حاصل از آن، جداسازی و در گروه های وزنی معین، دسته بندی می شوند. در روش ترکش گیری زیر آب، گلوله در یک کیسه ی PVC پرشده از هوا، با قطر پنج برابر کالیبر گلوله قرار گرفته و در یک حوضچه ی مناسب، منفجر و ترکش های حاصل از انفجار جمع آوری می شود.