بررسی آزمایشگاهی اثر کاهش دهنده های کشش سطحی بر میزان رسوب آسفالتین تشکیل شده در امولسیون های آب نفت

رسوب آسفالتین در مخازن نفتی یکی از بزرگترین مشکلات این صنعت است که علاوه برافزایش هزینه های تولید باعث گرفتگی مخزن و دهانه چاه و در نهایت غیر فعال شدن مخزن می شود. یکی از روش های مقابله با این پدیده استفاد ه از سورفکتنت ها و بازدارنده ها می باشد. بنابراین پخش کننده ها باید پیوستگی با آسفالتین داشته باشند و بر سطح توده های آسفالتین جذب شوند یا با گروه های قطبی مولکول های آسفالتین پیوند برقرار کنند. در این پروژه میزان حضور آسفالتین در فاز نفت در حضور دو سورفکتنت (کوکنات دی اتانول آمید و دودسیل بنزن سولفونیک اسید خطی (اسید L )) در غلظت (500، 1000، 2000، 5000، 10000) PPM و شوری های (5000، 50000) PPM بررسی و جهت انجام تست 143 IP آماده می شود. و میزان رسوب آسفالتین در فاز نفت هر کدام از نمونه ها بدست می آید. و با تحلیل داده ها و نتایج بدست آمده از تست، بهینه ترین غلظت و بیشترین بازده برای کاهش رسوب بدست می آید. با بررسی داده های بدست آمده و تجزیه و تحلیل نمودارها به این نتیجه می رسیم که در غلظت های پایین سورفکتنت ها تاثیری بر روی پایدار سازی ندارند و با افزایش تدریجی غلظت سورفکتنت ها شاهد افزایش پایداری می باشیم اما نکته قابل توجه در این تست ها میزان شوری آب می باشد که نشان داده شد با افزایش شوری میزان آسفالتین از فاز نفت کاهش پیدا کرده و به داخل فاز امولسیون آب نفت کشیده می شود. در تست های انجام شده شاهد این بوده ایم که با افزایش غلظت نمک میزان آسفالتین در هر دو سورفکتنت کاهشی نسبت به غلظت کمتر شوری دارد.