بررسی عوامل بحرانی موفقیت پروژه های زیرساخت با روش مشارکت عمومی_خصوصی

مطالعات در حوزه توسعه زیرساخت ها نشان می دهد که حمل و نقل، ارتباطات، بهداشت و انرژی برای توسعه اقتصاد ملی ضروری است[ 1] که اغلب این پروژه ها بار مالی زیادی را به دولت ها تحمیل می کند. از این رو، مشارکت عمومی_خصوصی (2PPP) به عنوان یک مدل مالی، می تواند نقش مهمی در جذب سرمایه های خصوصی در پروژه های زیرساختی ایفا کند، و یک ابزار قدرتمند برای هماهنگ کردن تناقضات بین مشکلات مالی دولت و کمبود منابع مالی زیرساختی است.[2] اگرچه کشورهای بسیاری از مشارکت عمومی_خصوصی برای توسعه زیرساخت های خود استفاده کرده اند اما همگی آن ها در اجرای اینگونه پروژه ها موفق نبوده اند.[3] بیشتر شکست ها ناشی از تخصیص نامناسب ریسک و کمبود اطلاعات درباره عوامل موفقیت در اینگونه پروژه ها بوده است.[3] یک مشارکت عمومی_خصوصی اگر موفق باشد سبب بهبود کیفیت خدمات و همچنین توسعه اجتماعی و اقتصادی می شود. شناخت عوامل بحرانی موفقیت (3CSFs) به یک فرد یا سازمان جهت دستیابی به اهداف کمک شایانی می کند. در این مقاله، که با مطالعه اسناد کتابخانه ای صورت گرفته است، به بررسی عوامل بحرانی موفقیت سایر کشورها و مقایسه آن با عوامل بحرانی موفقیت در ایران پرداخته شده است. این بررسی نشان می دهد که حمایت سیاسی و کنسرسیوم قوی خصوصی دو عامل مشترک جهت موفقیت پروژه های مشارکت عمومی_خصوصی است و بر بسترسازی قانونی و توانمندسازی کنسرسیوم خصوصی با مشارکت موثر بخش عمومی، ایجاد برنامه های انگیزشی و انعطاف پذیری نسبت به پیشرفت و تکنولوژی تاکید دارد.