تعیین موعد تحویل با توجه به کمینه سازی هزینه های نگهداری، کمبود، خرید و تولید

مدت تحویل که همان فاصله بین راه اندازی سیستم و تولید محصول نهایی است، یکی از مقوله های مهم در مطالعات مدیریت موجودی است. در اغلب مدل های موجودی، مدت تحویل به عنوان یک پارامتر از پیش تعیین شده، به صورت قطعی و یا احتمالی، در نظر گرفته میشود. در بسیاری از مواقع، مدت تحویل قابل کنترل است به عبارتی میتوان آن را کاهش داد. مقدار بهینه موعد تحویل علاوه بر کاهش ذخیره احتیاطی و کاهش فضای کمتر مورد نیاز ذخیره سازی، زیان-های ناشی از کمبود موجودی به دلیل فروش از دست رفته و به تعویق افتاده، فرسودگی و کهنگی ناشی از نگهداری موجودی در انبار و زمان پاسخگویی به مشتریان را کاهش و سطح خدمت به مشتریان را افزایش میدهد.[1] لذا در این مقاله به تعیین موعد تحویل با توجه به کمینهسازی هزینه های کمبود، نگهداری، خرید و تولید پرداخته شده است. مدل مورد نظر شامل یک تولیدکننده، یک انبار مرکزی و انبارهای میانی میباشد. در این مدل گونهای از مواد خام وارد مرحله پردازش و مونتاژ شده و در نهایت کالای نهایی تولید میشود. هدف ارائه مدل برنامهریزی ریاضی جهت تعیین زمان تحویل از طریق کمینهسازی هزینه های کمبود، نگهداری، خرید و تولید میباشد.