گونه شناسی استخوان بندی و بافت شهرها گامی رو به جلو برای حفظ ارزش های بومی بافت در عصر جهانی شدن (مطالعه موردی: شهر سنندج)

شهر سنندج به لحاظ توپوگرافی خاصی که دارد همواره نیازمند توجه ویژه ای در زمینه ساخت و سازهای زمینه گرا و بومیبوده است. در این راستا توجه به گونه های اصیل و ساخت و سازهای گذشته و حتی سکونت های غیر رسمی که بصورتانسان ساخت و با مصالح بومی ساخته شده اند و در آنها انسان بیشترین تلاش را برای همسازی با شکل زمین به خرج دادهشده است، می تواند مفید و موثر باشد. درگونه شناسی تلاش بر این است تا تغییرات فرم و شکل فضاهای شهری و معماریدر طول زمان بررسی شود و بتوان از برایند این تغییرات گونه هایی موثر و مناسب را استخراج کرد. در عصر جهانی شدن بهرهگیری از چنین تحقیقیاتی می تواند موجب حفظ هویت تاریخی و فرهنگی شهرها باشد و از این رهیافت بتواند با فرهنگهایهمسایه تعامل مناسب و مفید بر قرار کند. مطالعه موردی این پژوهش شهریست که چندین دوره تغییر را بخود دیده است وهدف این پژوهش این است تا با روشی توصیفی – تحلیلی به گونه شناسی استخوان بندی و بافت در این شهر اقدام کند تابتوان از گونه های مناسب و متناسب با این بافت در توسعه های آینده شهر استفاده کند و نیز به این سوال پاسخ دهد که ویژگیهای گونه های استخوان بندی و بافت شهر سنندج چیست تا بتوان از این نتایج در راستای حفظ اصالت بافت های شهری درعصر جهانی شدن بهره ببرد. نتایج این پژوهش نشان دهنده وجود چند نوع گونه غالب در استخوان بندی شهر و بافت محلاتمختلف آن است که هر یک دارای ویژگی های خاص خود هستند. ساخت و سازهای بعد از انقلاب به درستی جواب گویویژگی های زمینه ای این شهر نبوده اند و شناسایی گونه هایی متناسب و مفید بر این چنین شهری می تواند منجر به بهبودتوسعه و ساماندهی بافتهای موجود نیز باشد.