تدوین معیارهای تقویت و ساماندهی ساخت اصلی شهرهای ایرانی - اسلامی

امروزه شهرها در توسعه های کالبدی و فضایی خود، معمولا از ساخت اصلی خود غافل می شوند و نوعی گسترش پراکنده ولجام گسیخته را تجربه می کنند که دچار بینظمی و عدم انسجام فضایی در ساختار کالبدی خود می شوند. در این رابطه، شناساییو تقویت ساخت اصلی شهرها می تواند نقش مهمی در انسجام بخشی، یکپارچگی و ایجاد وحدت و هماهنگی در آنها ایفا کند.هدف اصلی این تحقیق، تدوین معیارها و زیرمعیارهایی به منظور تقویت و ساماندهی ساخت اصلی شهر در شهرهای ایرانیو اسلامی میباشد تا در جهت سازماندهی و انسجامبخشی شهرها موثر واقع شود. در این رابطه با استفاده از روش توصیفی –تحلیلی، مطالعات کتابخانهای و تحلیل محتوایی منابع و متون مرتبط، به بررسی و تحلیل مهمترین دیدگاه های نظریه پردازان واندیشمندان مختلف ساخت اصلی شهر پرداخته شده و یک دسته بندی جدید از معیارهای تقویت و ساماندهی ساخت اصلیشهر ارائه شده است. این معیارهای ده گانه عبارتند از: 1. ارتباط و اتصال کالبدی 2. عرصه های فعالیتی و عملکردی 3. شبکهاصلی حرکتی و ارتباطی 4. احیای عناصر باارزش تاریخی 5. سازگاری کالبدی و عملکردی (انطباق پذیری) 6. وحدت ویکپارچگی (کلیت، هماهنگی و انسجام) 7. پیوستگی و نظم فضایی 8. تردد و ارتباطات اجتماعی 9. تداوم بصری، خوانایی وتصویر ذهنی مطلوب 11 . احیا و رونق اقتصادی. همچنین با توجه به منابع، نظریه ها و پیشینه پژوهش، زیرمعیارهایی نیز برایاین معیارها ارائه شده است. بنابراین، با توجه به معیارها و زیرمعیارهای مطرح شده، می توان در شهرها به ارائه اقدامات وراهکارهایی متناسب با آنها پرداخت که نهایتا منجر به سازماندهی و انسجام یخشی شهرها گردد.