بررسی اثر حرارت ورودی پاس تمپر بر ریزساختار و سختی فلز جوش MAG فولاد ST52

در تحقیق حاضر ورق هایی به ضخامت 12 میلی متر از جنس فولاد ST52 تهیه شدند و بعد از آماده سازی لبه ها به صورت اتصال سر به سر جناغی یک طرفه (V) کنار یکدیگر مستقر شدند، سپس طی عملیات جوشکاری تک پاس و دو پاس (پاس ریشه و پاس رویه) با سیم جوش ER70-SG2 با حرارت های ورودی متفاوت جوشکاری شدند. نتایج آزمون های متالوگرافی نوری و SEM مشخص نمودند که ریزساختار نمونه ها در پاس ریشه از فریت چند وجهی، فریت سوزنی، فریت ویدمن اشتاین و پرلیت تشکیل شده است و ریزساختار نمونه ها در پاس رویه از فریت چند وجهی، فریت سوزنی و مقدار کمی پرلیت تشکیل شده است. مقایسه ریزساختار نمونه ها در پاس ریشه و نیز بررسی سرعت سرد شدن، زمان انجماد و زمان تبلور مجدد حاصل از حرارت ورودی پاس رویه، نشان داد که افزایش حرارت ورودی موجب افزایش زمان تبلور مجدد و کاهش اندازه دانه ها در پاس ریشه شده و نیز از میزان درصد حجمی فریت ویدمن اشتاین با کاهش سرعت سرد شدن پاس ریشه، کاسته شده و بر میزان درصد حجمی فریت سوزنی در پاس ریشه افزوده شد. نتایج سختی سنجی در ناحیه فلز جوش پاس ریشه نشان داد با افزایش حرارت ورودی پاس رویه و در نتیجه تبلور مجدد کامل تر در پاس ریشه، سختی در اثر کاهش اندازه دانه و افزایش حجم مرزدانه ها، افزایش یافته است.