توسعه مدل مفهومی بخش آب در پیوند آب، غذا و انرژی در سطح شبکه های آبیاری بر اساس شاخص های عدالت و کفایت آب

آب، غذا و انرژی اصلی ترین منابع مورد نیاز برای توسعه جوامع مدرن هستند، بطوریکه با بررسی چالشهای این منابع و بهبود مدیریت و تعامل میان آنها، میتوان جامعهای پایدارتر با رفاه بیشتر فراهم آورد. رشد جمعیت و افزایش تقاضا برای داشتن زندگی بهتر، تقاضا برای مصرف آب، انرژی و غذا را افزایش میدهد. بخش کشاورزی و شبکه های آبیاری بزرگترین مصرف کننده آب و تولید کننده غذا می باشد. لذا بررسی همه جانبه این عوامل در شبکه های آبیاری اهمیت ویژه ای دارد. رویکرد های موجود تا کنون هر یک از این عوامل را بصورت مستقل بررسی نموده و به ارتباط متقابل آنها کمتر توجه نموده است. پیچیدگی مسائل شبکه های آبیاری و وجود تعاملات و وابستگی بین اجزای آن با هسته مرکزی آب، ضرورت یک نگاه همه جانبه و سیستمی در بلند مدت را ایجاب می کند. رویکرد علم پویایی سیستمها 1ابزاری مناسب برای بررسی این روابط و تعاملات است. در این تحقیق بر با بررسی های کارشناسی، مصاحبه حضوری و تکمیل پرسشنامه توسط کارشناسان و مدیران شبکه های آبیاری مکانیزمهای حاکم بر این امر شناسایی شده است. چهار مکانیزم محدودیت رشد، کاهش اهداف، راه حل های منجر به شکست و موفقیت در پی موفقیت شناسایی گردید و مدل مفهومی آنها استخراج شد. با توسعه این روش در بخش غذا و انرژی میتوان مدل جامع پیوند آب، غذا، و انرژی را در شبکه های آبیاری تولید و با آزمون سیاست ها ی مختلف اثرات بلند مدت آنها را بر بهبود عملکرد شبکه های آبیاری بررسی نمود.