بررسی خودپنداره و خودکارآمدی و ارتباط آنها با برخی مشخصه های فردی در بیماران تحت درمان با همودیالیز

مقدمه : همودیالیز یکی از متداول ترین روش های کنترل نارسایی مزمن کلیوی می باشد که منجر به تغییر شیوه ی زندگی، وضعیت سلامت جسمی و روحی و تغییر در ایفای نقش های خانوادگی و اجتماعی فرد می شود، همه ی این عوامل به نوعی خودپنداره و خودکارآمدی فرد را تحت تاثیر قرار میدهد. این مطالعه با هدف بررسی خودپنداره و خودکارآمدی در بیماران تحت درمان با همودیالیز و ارتباط آنها با برخی مشخصه های فردی انجام گرفت. روش ها : این مطالعه ی توصیفی- همبستگی باانتخاب 200 بیمارتحت همودیالیزکه به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند، انجام شد. گردآوری داده ها بااستفاده ازپرسشنامه سه قسمتی شامل : اطلاعات دموگرافیک و اطلاعات مربوط به بیماری، پرسشنامه خودپنداره و پرسشنامه خودکارآمدی شرر انجام شد. پرسشنامه ها در شیفت های مختلف وپس ازکسب رضایت ، در اختیار بیماران قرارگرفت .داده ها با استفاده ازآمارتوصیفی و استنباطی وبا نرم افزار14 SPSS تجزیه و تحلیل گردید.یافته ها :یافته ها نشان دادکه میانگین نمره خودپنداره بیماران 61/76 و میانگین نمره خودکارآمدی آنها 37/52 بوده است.در واقع می توان گفت خودپنداره نمونه ها در حد قابل قبول، ولی خودکارآمدی آنها متوسط رو به ضعیف بوده است.نتیجه گیری : رابطه همبستگی مستقیم و معناداری بین خودکارآمدی و خودپنداره مشاهده شد، بطوریکه با افزایش خودپنداره، سطح خودکارآمدی نیز افزایش داشته است (05/0> p). .ارتباط خودکارآمدی باتمام متغیرهای دموگرافیک به جز محل سکوت معنی دار بود . خودپنداره، فقط بامتغیرهای طول دوره درمان، تعدادجلسات دیالیز وسابقه خانوادگی معنی دار بوده است.