برتری جویی و استعلای مربی، آثار سوء تربیتی، ریشه ها و راه اصلاح آن

تربیت دیگران در مسیر بندگی خدای متعال، بیش از علوم و مهارت های تربیتی، نیازمند توفیق یافتن از جانب خداوند است. این توفیق روزی کسانی است که اولا نیت خود را در این عمل، خالص و الهی کرده و ثانیا به ملکات نفسانی لازمه این عمل آراسته شده باشند. عدم اخلاص در نیت و بعضی رذائل اخلاقی، موجب عدم کامیابی در این عمل و حتی وزر و وبال مربی می شود. در این نوشتار، پیرامون یکی از نیاتی که مانع موفقیت در تربیت است یعنی برتری جویی بر متربیان ، تحقیق شده است. در این تحقیق تحلیلی، بعد از بیان معنای برتری جویی در تربیت ، بعضی آثار سوء این رویکرد را در امر تربیت برشمرده ایم که عبارتند از از دست دادن حلم ، تحمیل رفتار شاق و خارج از طاقت بر متربیان ، اعمال خود پنداشتن عمل متربی و محدود کردن آزادی متربیان . بعد از برشماری این آثار سوء، ریشه این رویکرد غلط مورد تحقیق قرار گرفته و آن را در تلقی اشتباه از مقوله تربیت و نا آگاهی از چرایی قبول امر تربیت دانسته ایم. در نهایت نیز، با ارائه تحلیل صحیح از تربیت و نیت بایسته برای قبول این رسالت، راه مصون ماندن از این آفت بیان شده و گفته شده است که چگونه میتوان با اصلاح نیت تربیتی، از آسیب های شمرده شده در امان ماند.