رابطه سبک های یادگیری و قابلیت آینده پژوهی با نقش واسطه ای خودکارآمدی پژوهشی

یکی از وظایف اصلی مراکز آموزشی، تربیت نیروهای انسانی مجهز به دانش آینده است که علاوه بر حل مساله و رفع مشکلات روزمره زندگی بتوانند به نوآوری و اختراع نیز بیاندیشند. هدف از این پژوهش، بررسی اثرات مستقیم و غیر مستقیم سبک های یادگیری و خودکارآمدی پژوهشی دانشجویان بر قابلیت آینده پژوهی آنان بود. بدین منظور تعداد 220 دانشجوی دانشگاه های دولتی شهر شیراز به شیوه خوشه ای انتخاب و از طریق پرسشنامه های سبک های یادگیری وارک(1998)، خودکارآمدی پژوهشی(صالحی، 1390) و قابلیت آینده پژوهی(پارسا و همکاران، 2011) مورد ارزیابی قرار گرفتند. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از روش رگرسیون سلسله مراتبی استفاده شد. ضرایب همبستگی بدست آمده نشان داد که بین ابعاد سبک های یادگیری به عنوان متغیرهای برون زای مدل با خودکارآمدی پژوهشی و قابلیت آینده پژوهی همبستگی وجود دارد. سبک شنیداری و سبک خواندنی- نوشتنی تاثیر مستقیم و معنادار در افزایش قابلیت آینده پژوهی داشت. خودکارآمدی پژوهشی علاوه بر اثرات مستقیم توانست رابطه بین سبکهای یادگیری و قابلیت آینده پژوهی را مورد واسطه گیری قرار دهد. نتایج این تحقیق نشان می دهد که سبک های یادگیری و خودکارآمدی پژوهشی می تواند پیامدهای یادگیری دانشجویان را تحت تاثیر قرار دهد. بنابراین شناسایی متغیرهای پیدا و پنهان در کلاس درس می تواند به ارتقاء سطح دانش و سوق یادگیرندگان به خلق دانش و پیش بینی آینده هدایت نماید.