رابطه سازگاری استراتژیک و درگیری شغلی در بیمارستان هاشمی نژاد تهران

چکیده، زمینه و هدف: بیمارستان ها به عنوان پرهزینه ترین مراکز ارایه دهنده مراقبت ها بیشترین نیروی انسانی تحصیل کرده بخش بهداشت و درمان را به خود اختصاص می دهند. از اینرو توجه به متغیرهای تاثیرگذار در بهبود عملکرد کارکنان در بیمارستانها حائز اهمیت است. این مطالعه با هدف تعیین رابطه سازگاری استراتژیک و درگیری شغلی، در بیمارستان هاشمی نژاد شهر تهران طراحی و اجرا شد. مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع همبستگی بود. جامعه مورد مطالعه شامل 424 نفر از طبقات شغلی پرستاری، اداری-مالی، پشتیبانی و پیراپزشکی بیمارستان هاشمی نژاد تهران بود؛ از این تعداد حجم نمونه ای معادل 202 بدست آمد. نمونه ها با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای و متناسب با تعداد جمعیت در هر طبقه انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه استفاده شد. داده های به دست آمده با استفاده از روش های آمار توصیفی شامل جداول مقایسه ای و تطبیقی و آزمونهای همبستگی پیرسون و رگرسیون خطی و چندگانه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: بر اساس یافته ها میانگین نمرات و انحراف معیار سازگاری استراتژیک و درگیری شغلی به ترتیب 47/4±90/31 از 40 و 34/7±19/54 از 70 بدست آمد. همچنین نتایج بدست آمده از آزمون تحلیل رگرسیون خطی نشان داد سازگاری استراتژیک می تواند متغیر پیش گوی درگیری شغلی باشد (0.64 r= وP-value=0.01). نتیجه گیری: سازگاری استراتژیک یکی از عوامل تاثیرگذار در درگیری شغلی کارکنان می باشد؛ هدفگذاری با توجه به شرایط فردی و محیطی، تدوین استراتژیها جهت هدایت کارکنان برای تحقق اهداف، هدفگذاری مشارکتی و اطلاع رسانی دقیق و شفاف به کارکنان از جمله روش های بهبود موثر متغیر سازگاری استراتژیک و به طبع آن درگیری شغلی می باشد.