تبیین و تشریح رویکرد انتقال حق توسعه (TDR) به عنوان سازوکاری برای حفاظت از بافت های تاریخی

یافت های تاریخی شهرها میراث ارزشمند معماری به جای مانده از گذشتگان هستند که در هویت بخشی به حیات شهری در طول تاریخی هستند اگرچه تاکنون تلاش هایی از سوی مدیران و تصمیم گیران جهت حفاظت از آنها صورت گرفته اما معمولا به واسطه عدم انتخاب راهکارهای درست این اقدامات بسیار ناکارآمد بوده اند. یکی از رویکردهای نو در جهت حفاظت از نواحی ارزشمند شهری، رویکرد انتقال حق توسعه (TDR) می باشد؛ این روش در کشورهای توسعه یافته و در دهه اخیر در برخی کشورهای درحال توسعه مورد استفاده قرار گرفته است. رویکرد انتقال حق توسعه برنامه ای برای کاهش یا حذف کلی توسعه فیزیکی در مناطقی که جامعه یا برنامه ریزان خواهان حفاظت آن هستند (مانند بافت های تاریخی) می باشد. این تحقیق با روش توصیفی- تحلیلی انجام شده است و هدف آن تشریح رویکرد انتقال حق توسعه و بررسی الزامات، شرایط و فرایندهای مورد نیاز به منظور اجرای این روش در بافت های بافت های تاریخی جهت حفاظت از آن ها می باشد. نتایج تحقیق نشان داده است که نظات قوی دولت های محلی، تعیین دقیق مناطق ارسال و دریافت، مشارکت مردم در طرح و وجود تقاضای موثر در مناطق دریافت نقش مهمی در موفقیت این روش دارند.