تحلیلی بر وضعیت میزان توسعه یافتگی استان های ایران

در حال حاضر نابرابری های اقتصادی و اجتماعی به عنوان پدیده ای فراگیر و رو به گسترش است و وجود نابرابری و ابعاد آن از نشانه های مهم توسعه نیافتگی در یک کشور است. توسعه در یک کشور زمانی معنا و مفهوم پیدا میکند که مجموعه قابل توجهی از شاخص اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی نظیر توزیع عادلانه درآمد، بهداشت، آموزش، بیکاری و فقر بهبود یابد. با وجود این دستیابی به توسعه پایدار، منوط به رفع نابرابریهای جاری در زمینه دسترسی به امکانات و خدمات است. پژوهش حاضر با تحلیل میزان توسعه یافتگی در بین استانهای ایران تدوین شده است. روش بکار گرفته شده توصیفی- تحلیلی است که از روش چند معیاره (تاپسیس) جهت سطوح بندی استان ها مورد مطالعه استفاده شده است. نتاج حاصل از مدل تاپسیس منعکس کننده این مطلب است که استان های تهران، خراسان رضوی و اصفهان بهترین میزان توسعه یافتگی را دارند ولی استان هایی مانند سمنان، کهگلویه و بویراحمد و ایلام از وضعیت نامناسبی قرار دارند.