تامل تربیتی در رابطه میان شناخت و فناوری

هدف مقاله این است که ملاحظات تربیتی ناظر بر کاربرد فناوری های شناختی را مشخص سازد. فناوری های شناختی، به منزله ظرفیت مکمل برای ارتقاء توانایی های شناختی انسان، مربیان را با دو مسئله مواجه می سازد: (1) در کاربست فناوری های شناختی، چه نوع ملاحظات تربیتی برای مراقبت از کارکردهای شناختی باید مورد توجه قرار گیرد؛ (2) با چه معیارهایی می توان از فناوری های شناختی برای ارتقاء کیفیت تربیت و توانایی های شناختی متربیان بهره برد. در اینجا ابتدا به توصیف فناوری های شناختی و پیامدهای مثبت و منفی آنها بر عملکرد ذهن و مغز می پردازیم. سپس، با استفاده از روش قیاس عملی، اصول تربیتی ناظر بر کاربست فناوری های شناختی صورت بندی می شود. اصل اول به آثار فناوری های شناختی، بر ذهن/مغز معطوف است و این ملاحظه را تصریح می کند که در انتخاب نوع و میزان کاربرد فناوری ها باید دقت شود تا استفاده از آنها موجب کاهش یا تضعیف عملکرد طبیعی ذهن و مغز نشود. اصل دوم، به کاربست فناوری هایی اشاره دارد که همسو با ظرفیت های طبیعی ذهن/مغز است و از کنش تربیت به منزله فعالیت انسانی مراقبت می کند. با توجه به این که در جامعه فناورانه، گریزی از فناوری شناختی وجود ندارد، بنابراین، مربیان باید به تصریح ملاحظات تربیتی ناظر بر کاربرد این نوع فناوری ها بپردازند و کنش های والدین و مدارس را هدایت کنند. شاید این کار از طریق تعیین چارچوب منطقی کاربست فناوری های شناختی قابل حصول باشد.