طراحی فضای شهری با تاکید بر تاب آوری شهری

سوانح طبیعی چالشی اساسی در دستیابی به توسعه پایدار جوامع انسانی است. در این میان، تاب آوری یکی مهمترین عوامل تحقق پایداری است. به علت عدم پیش بینی کامل آسیب پذیری سیستم های شهری و فراهم کردن ارزیابی های جامع و کلی نگر در مقابل مخاطرات، تاب آوری می تواند به عنوان توانایی سازگاری سیستم ها در برابر تغییرات، بدون فروپاشی در زمان سوانح مطرح شود. تاب آوری به دلیل پویا بودن واکنش جامعه در برابر مخاطرات، نوعی آینده نگری است و به گسترش گزینش های سیاستی برای رویارویی با عدم قطعیت و تغییر هم کمک می کند. تغییرات جهانی زیست محیطی فرایند طراحی شهری سنتی را منسوخ کرده است. پارادایم جدیدی برای توسعه شهرهای تاب آور که قادر به انطباق و رشد در شرایط تغییرات جهانی، اشتراک گذاری نیازهای کاهش کربن و دیگر شاخصه های زیست محیطی و پایداری جمعیت های فشرده شهری بوسیله مهیا ساختن تسهیلات رفاهی و ضروری برای ساکنان شهرها هستند، نیاز است. سرعت و وسعت تغییرات اخیر تقاضای اینکه شهرسازان چشم انداز های الزام آور و معیارهای طراحی یکپارچه ای برای شکل دهی شهرهای تاب آور تعریف کنند، را بوجود آورده است. از بحث های انرژی و حمل و نقل تا آب و زیر ساخت های سبز، شهرسازان می توانند این سیستم ها را به گونه ای شکل دهند که ردپای اکولوژیکی کاهش یابد، فرم شهری تاب آور ایجاد شود و شهرها با تغییرات اقلیمی منطبق می شوند.این مقاله از روش توصیفی-تحلیلی بهره برده است و هدف پژوهش حاضر طراحی فضاهای شهری با تاکید بر تاب آوری شهری می باشد و پاسخ به این پرسش است که ابعاد مختلف طراحی شهری چه تاثیری بر تاب آوری شهری دارند و ارتباط این دو مقوله به چه صورت است ،با مطالعه گسترده منابع موجود به بررسی مفاهیم شهر تاب آور،اهداف و اصول آن،اجزای اصلی ساخت شهر تاب آور و ابعاد مختلف طراحی شهری و ارتباط هر یک با تاب آوری شهری پرداخته می شود.