تحلیل توانبخشی عضلانی بر رفتار سینماتیک با افزایش بار برداری در مفاصل دست

مقدمه: آنالیز حرکت، علم مطالعه و شناخت حرکات مکانیکی و عضلانی بدن انسان به کمک ابزارهای اندازه گیری است. مهمترین دغدغه جامعه توانبخشی و پزشکی، شناخت صحیح آناتومی حرکات بدن انسان ها در حین فعالیت های گوناگون و انتخاب بهترین راه جهت احیا و درمان نواحی آسیب دیده احتمالی است. بلند کردن بار همواره از مهم ترین اعمال در طی فعالیت های روزانه و کاری انسان ها به شمار می رود .عدم آگاهی از نحوه صحیح انجام این اعمال و عدم شناخت میزان جرم اجسام در فعالیت های مذکور، همواره موجب ایجاد تنش و آسیب هایی به بدن انسان می شود. هدف از انجام این پژوهش، تحلیل و بررسی سینماتیکی نیروهای و گشتاورهای وارد بر مفاصل و عضلات نواحی زند زیرین و زبرین دست آزمودنی ها در حین بار برداری های غیرمنتظره، جهت شناخت میزان تاثیرات توانبخشی عضلانی و تهیه مدلی به منظور کاهش میزان آسیب های احتمالی می باشد. مواد و روش ها: این تحقیق بر روی 7 داوطلب آزمودنی سالم به میانگین قد 182 و بازه سنی 22 سال انجام شد. مارکرها در نقاط آرنج، ساعد و دو طرف مچ دست بر روی بدن داوطلب به وسیله چسب دوطرفه قرار گرفتند. سپس تست لیفتینگ در سه مرحله انجام شد؛ در مرحله اول داوطلبان جعبه سبک را سه مرتبه جداگانه و بدون آگاهی از میزان وزن آن بلند کردند؛ سپس در مراحل بعدی سایر جعبه ها را نیز به همان روش بلند کردند. یافته ها: پس از بررسی و تحلیل پارامترهای برداری و وابسته به آنها، بهترین مدل های تمامی داوطلبان مورد پژوهش قرار گرفت و مشاهده شد پارامترهای وزن جعبه ها با خستگی و مدت زمان تحمل عضلات رابطه عکس دارند؛ همچنین به کمک بررسی تغییرات پارامترهای سرعت، شتاب، شتاب زاویه ای عضلات اولنا و رادیوس و مچ دست، شناخت مناسبی از این نواحی جهت یافتن و ارائه مدل صحیح بلند کردن اصولی بدست آمد. نتیجه گیری: در حین بلند کردن و نگه داشتن بار هر چه زاویه مفصل آرنج بیشتر باشد میزان خستگی ناشی از این عمل کمتر می شود؛ هر چه میزان سرعت بلند کردن اجسام آهسته باشد میزان خستگی کاهش می یابد. پیشنهاد می شود در هنگامی که عمل بلند کردن بار به صورت متناوب صورت می گیرد، چندین وقفه جهت استراحت در نظر گرفته شود. با توجه به اطلاعات بدست آمده در نواحی مچ دست، هر چه میزان زاویه اعضای ساعد و کف دست بیشتر باشد و اعضا در یک راستا قرار بگیرد، بازده جسمی فرد و دامنه حرکتی عضو دست افزایش یافته و خستگی ناشی از کار دیرتر رخ می دهد و میزان آسیب و فشار وارده بر نواحی مذکور کاهش می یابد