روان درمانی مثبت نگر بر تاب آوری و توانمندی های منش در مبتلایان به سرطان

هدف از انجام این پژوهش بررسی تاثیر روان درمانی مثبت نگر بر تاب آوری و توانمندی های منش افراد مبتلا به بیماری سرطان بود. در قالب یک طرح نیمه آزمایشی، 58 آزمودنی از میان کلیه بیماران مبتلا به بیماری سرطان به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. از جمعیت نمونه به طور تصادفی 15 نفر در گروه آموزشی مثبت نگر و 15 نفردر گروه گواه (لیست انتظار) قرار گرفتند. مداخله این پژوهش (درمان مثبت نگر) شامل 8 جلسه 120 دقیقه ای بود که به شکل گروهی و هفتگی برگزار شد.ابزار مورد استفاده در این پژوهش، مقیاس تاب اوری کانر و دیویدسون و همچنین مقیاس توانمندی ها و فضایل منش VIA-IS لینلی، مالتبی، وود، ژوزف، هرینگتون و همکاران، 2004 ) بود. این مقیاس ها طی دو مرحله در آغاز جلسات و پایان جلسات درمان توسط افراد دو گروه آزمایشی و گواه تکمیل شد. برای تعیین تاثیر مداخله آموزشی، تفاوت عملکرد دو گروه آزمایشی و کنترل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. بر اساس نتایج تحلیل کوواریانس درمان مثبت نگر در افزایش تاب آوری ، افزایش توانمندی ها و فضائل منش، افزایش سطح زندگی معنادار،زندگی لذت بخش و متعهدانه افراد مبتلا به سرطان اثربخش بوده است