مدل سازی اثرات سناریوهای کنترل ترافیک بر توزیع مکانی و تغییرات غلظت آلاینده های هوای شهری

حمل و نقل منبع اصلی آلودگی هوا در مناطق شهری است. به همین دلیل، برنامه های کنترل ترافیک مختلف برای کاهش آلودگی هوا طراحی و مورد استفاده قرار می گیرند. اثرات فضایی این برنامه ها بویژه اثرات آنها بر تغییرپذیری مکانی 1 آلودگی هوا به اندازه تاثیر آنها بر کاهش آلودگی کلی هوا حایز اهمیت است. با این حال، عدالت فضایی در کنترل آلودگی هوا، اغلب در برنامه های کنترل ترافیک نادیده گرفته میشود. در این مقاله، یک سیستم استنتاج فازی سلسله مراتبی ترکیبی 2 ( HFIS ( برای تخمین اثر برنامه های کنترل ترافیک مختلف بر روی توزیع و عدالت فضایی آلاینده PM2.5 در شهر اصفهان مورد استفاده قرار گرفته است. با استفاده از روش پیشنهادی، سه سناریوی اصلی کنترل ترافیک شامل وضعیت موجود، طرح کنترل ترافیک زوج و فرد و طرح ایجاد منطقه کم انتشار آلودگی 3 ( LEZ ( مورد ارزیابی قرار گرفته اند. از اطلاعات حاصل از یک مدل پراکنش آلودگی هوا برای توسعه HFIS استفاده میشود. توابع عضویت و قواعد سیستم مذکور از طریق یادگیری همزمان مدلسازی میگردند. به منظور بررسی کارایی روش پیشنهادی از ایستگاههای پایش آلودگی هوا استفاده شده است. نتایج ارزیابی نشاندهنده قابلیت اعتماد روش پیشنهادی به عنوان ابزار مدلسازی آلودگی مرتبط با ترافیک است. براساس نتایج به دست آمده، طرح LEZ در مقایسه با دو طرح دیگر، علاوه بر کاهش سطح کلی آلودگی با کاهش تغییرپذیری آلودگی PM2.5 ، در ایجاد عدالت فضایی عملکرد بهتری داشته است. مزیت اصلی سیستم فازی پیشنهادی، مدلسازی دقیق تغییرپذیری فضایی PM2.5 و قابلیت استفاده موثر از داده های موجود با سطوح عدم قطعیت مختلف است. تجزیه و تحلیل الگوهای فضایی آلودگی و تغیی رات آنها به عنوان تابعی از شاخصهای ترافیکی میتواند به برقراری عدالت فضایی در مدیریت شهری و ترافیک کمک نماید.