بینش و مشکلات مدیریت دانش استراتژیک

اکثر سازمان ها از بینش و مشکلات مدیریت دانش استراتژیک آگاهی ندارند. لذا در این پژوهش ما به دنبال آن هستیم تا ضمن معرفی مدیریت دانش استراتژیک به بررسی بینش و مشکلات مرتبط با آن بپردازیم. مدیریت دانش مفهوم جدیدی نیست و سابقه آن به تاریخ مشاغل ارتباط دارد. در واقع، مدیریت دانش، فرآیند خلق، ذخیره، سازماندهی، و بکارگیری دانش، با هدف استفاده از خاصیت اهرمی خرد جمعی جهت افزایش و بهبود پاسخگویی و نوآوری در سازمان است. استراتژی مدیریت دانش به فرآیندها و زیر ساخت های سازمانی که در کسب، خلق و تسهیل دانش به کار گرفته می شود، اطلاق می گردد. به عبارت دیگر، از استراتژی مدیریت دانش به عنوان عوامل تشخیص دهنده و متمرکز کننده تصمیم های استراتژیک در مدیریت کردن فعالیتهای دانش سازمانی یاد می کنند و مدیریت دانش استراتژیک می تواند به عنوان مفهوم تدوین راهبردی و جنبه های شخصی دانش (آشکار و تاکتیکی) در یک سازمان برای افزایش عملکرد نهایی در نظر گرفته شود. دانش لازم برای دستیابی به استراتژی ها و اهداف راهبردی، یکی از مهم ترین مولفه ها در نقشه دانشی سازمان به شمار می رود که شامل حوزه دانشی تحلیل ذینفعان، حوزه دانشی تحلیل دگرگونی های محیط، حوزه دانشی شناخت مزیت های رقابتی پایدار، حوزه دانشی تصمیم گیری و حوزه دانشی مدیریت عملکرد سازمانی می گردد. بینش ها و مشکلات متعددی برای مدیریت دانش استراتژیک ذکر شده اند که اهم آنها عبارتند از 1. تاکید منحصر بفرد روی کدگذاری یا شخصی سازی، خطر ساختار دانش یا گسترش دانش را در مدیریت دانش استراتژیک سازمان به وجود می آورد؛ 2. عدم وجود همبستگی بین کدگذاری و شخصی سازی در مدیریت دانش استراتژیک منجر به تلاش های غیر منسجم و ناهماهنگ می شود که هیچ نوع نتایج واقعی سازمانی مرتبط با بهره وری کار و ظرفیت نوآوری ندارد؛ و 3. مدیران باید پیوسته نیاز به تاکید بر همگرایی بین ویژگی های کدگذاری و شخصی سازی مدیریت دانش استراتژیک را درک کنند تا بتوانند به طور مداوم پویایی کار و ظرفیت نوآوری در سازمان ها را حفظ کنند