سیر سیاست گذاری آموزش در دولت های بعد از انقلاب

برنامه ریزی آموزشی فراگردی است برای تعیین کردن هدف های مناسب، تشخیص دادن مسائل ونیازها و امکانات ومحدودیت هایی که برای رسیدن به آن هدف ها موجود است یا محتملا وجود خواهد یافت، وتنظیم کردن فعالیت ها وبرنامه هایی که برای رسیدن به آن هدف ها لازم است.توسعه منابع انسانی کلید موفقیت درآینده است.سرعت بخشیدن به پیشرفت علم و تکنولوژی یکی ازمسائل عمده رشد اقتصادی است دراین راستا روند معمول در بیشتر کشورها، حرکت برای افزایش مداوم تعداد و نسبت متخصصان درمجموع نیروی کاراست.آموزش و پرورش به سبک جدید که در آن مدرسه، معلم و کلاس درسی باشد از حدود 150 سال پیش در کشورشکل گرفت، قبل از آن دانش آموزان در مکتب خانه یا مسجد تنها خواندن و نوشتن یاد می گرفتند اما در شیوه جدید آموزش، قرار شد که مهارت هایی هم به دانش آموزان اموخته شود. از آن زمان تاکنون آموزش و پرورش ما تغییرات فراوانی با هدف بهتر شدن پیدا کرد اما هربار منتقدانی هم داشت.به طوریکه الان کارشناسان آموزشی معتقدند نظام آموزشی ما هیچ مهارتی را به دانش آموزان یاد نمی دهدوبیشتر بر حفظیات استوار است. این پژوهش در یک مطالعه کتابخانه ای به بررسی سیر سیاستگذاری آموزش در دولت های بعد ازانقلاب درنظام آموزشی ایران می پردازد و ازدیدگاه های متفاوتی آن را بررسی می کند واثرات مثبت ومنفی آن را مورد تبیین قرارمی دهد.