ستی، شکلی از مرگ های آیینی متوالی

بررسی آیین­های مشترک بین مردم سرزمین­های گوناگون و یافتن ریشه­های آن­ها، ما را به وجود اشتراکاتی در فرهنگ ملل مختلف راهنمایی ­می­کند. خودسوزی زن بیوه در مراسم سوزانده شدن جسد همسرش و همراهی با او، تحت عنوان آیین ستی انجام­ می­شده­است. ستی و شکل­های مختلف آن  بین هندوان با قدمت 1000 تا 500 سال پیش از میلاد رواج داشته­است.این آیین در مرگ­های متوالی و شکل جبری آن در گورخانه­های بسیاری، چهره غیرانسانی خود را نشان­داده و در شکل ظاهرا خودخواسته نماد عشق، وفاداری و عفت و پاکی در منظومه­های عاشقانه ای با عنوان ستی نامه یا با عنوان های دیگر در هند و ایران به تصویر کشیده شده­است. این مقاله با هدف پرتوافکنی بر زوایای ناشناخته آیین ستی و به روش توصیفی-تحلیلی تنظیم شده است.  این پژوهش با توجه به اسناد موجود و مطالعات باستان شناسان در مناطق مختلف به وجود تشابه هایی در انجام و چگونگی آن در هند با آنچه در بین مردم مصر، چین، روسیه، روم و تاتار بوده، دست یافته و نشان­داده­است پیش از آنکه ستی امری خودخواسته باشد، امری جبری بوده و ابتدا در خاندان­های سلطنتی و پادشاهی، بنابه دلایل خاصی صورت می­گرفته­است.