شهرهای بی دفاع ایران در برابر سیلاب (شاخص ها و معیارهای سیل پذیری وراهکارهای کاستن از آن در رود – دره های تهران)

رشد و گسترش شهرهای ایران بالخص کلان شهرها بدون در نظر گرفتن مدیریت پایدار توسعه شهری منجر به آنچنان توسعه ای شده است که به رای العین و با بیان نمونه های مشخص می توان آسیب پذیر شدن آن ها را در مقابل سیلاب های آینده عنوان کر د . میزان دخالت در فضای طبیعی محور رودخانه های فصلی یا غیر فصلی، فصلی کردن رودخانه های دائمی بر اثر جنگل زدایی و کاهش علوفه ی بالا دست در دامنه ی کوه ها، تبدیل رودخانه های دائمی به مسیل های سیلابی خطرناک و سو استفاده از محور های این مسیل ها برای کاربری های مختلف شهری با عنوان محاسبات دوره ی برگشت صد ساله های دوره قدیم؛ مجوزهای غیر اصولی و غیر منطقی را برای محدود کردن مسیرهای آب و تبدیل رودخانه ها به فاضلابه روهای شهری فراهم نموده است و در این میان نگاه به آینده، بدون در نظر گرفتن تغییرات و تحولات اقلیمی در مقیاس جهانی و این کره ی خاکی بوده است. این مقاله قصد دارد ضمن برشمردن شاخص ها و معیارهای سیل پذیری و ذکر نمونه های موردی، راهکارهای کاهش خطرات سیل و عدم آسیب پذیری را از طریق طراحی های رود کناری و احیا محور های رودخانه ای در شهرها با بازگرداندن حیات طبیعی و ضریب اطمینان؛ افزایش دهد و در این زمینه با ارگان های جهانی از جمله سازمان ملل متحد برای کاهش خطرات و راهکارهای بومی و محلی همکاری نماید.