آرکائیسم در شعر مهدی اخوان ثالث

باستان گرایی یا آرکائیسم یکی از ویژگی های زبانی و سبکی اشعار نیمایی مهدی اخوان ثالث(م. امید) است. باستان گرایی یعنی به کاربردن کلمات مهجور و غیر متداول. در زبان امروز یکی از تکنیک های تبدیل زبان گفتار به زبان شعر، باستان گرایی است و شاید پس از وزن و قافیه پرتاثیرترین راه های تشخص بخشیدن به زبان، کاربردآرکائیک زبان باشد، یعنی استعمال الفاظی که در زبان روزمره و عادی به کار نمی روند. در شعر نو کسانی چون مهدی اخوان ثالث، شاملو، دکتر شفیعی کدکنی و هوشنگ ابتهاج(ه.ا. سایه)، از این ویژگی بسیار بهره برجسته اند و ارزش خاصی برای صورت ها کهن قائل بوده اند.توجه اخوان به آثار گذشته ی زبان فارسی و عشق و علاقه ی او به فرهنگ پرباری که بر دوش زبان است ، شعرش را تجلی گاه بسیاری از عناصر زبان کهن کرده است .کهن گرایی اخوان ثالث در دو بخش کهن گرایی واژگانی و کهن گرایی نحوی قابل بررسی است و در این تحقیق به بررسی این ویژگی ها در گزیده ای از اشعار مهدی اخوان ثالث پرداخته شده است.