بررسی آسیب پذیری بافت های شهری در برابر زلزله (مطالعه موردی:محله طالقانی تبریز)

علیرغم گسترش فنون و تکنیک های مختلف مقابله با بلایای طبیعی، تا کنون بشر نتوانسته است که به طور کامل آن را مهار و مقهور خود نماید. زلزله یکی از عوامل خطرزای طبیعی بوده که به عنوان یکی از مخرب ترین بلایای طبیعی در طول تاریخ بشر شناخته شده است. شهر تبریز نیز به دلیل مجاورت با گسل فعال شمال شهر و توسعه نامتوازن آن و نیز با توجه به قدمت تاریخی آن دارای بافت های قدیمی و فرسوده و به علاوه وجود بخش اعظمی از بافت های ارگانیک )حاشیه نشین( در مجاورت گسل بالقوه ، دچار چنین معضلی است. سیستم اطلاعات جغرافیایی علیرغم جوان بودن و با داشتن عمری کمتر از چهار دهه توانسته نقش شایسته ای در امر برنامه ریزی شهری و شهرسازی ایفا نماید و با داشتن مدل های پیشرفته و تحلیل های پیچیده برنامه ریزان را در تصمیم گیری سریع تر،دقیق تر و کم هزینه تریاری نماید. هدف از این پژوهش شناسایی شاخص های موثر در تبیین آسیب پذیری بافت های شهری در برابر زلزله در محله طالقانی تبریز می باشد.پژوهش مورد نظر با در نظر گرفتن شیوه گردآوری اطالعات ،توصیفی-تحلیلی و از سویی اسنادی و میدانی محسوب می شود که به صورت موردی به بررسی و مطالعه موردی بافت محله طالقانی تبریز پرداخته است.با توجه به یافته های تحقیق ،منطقه کامال ایمن 19,74درصد،منطقه ایمن 38,15درصد ، منطقه متوسط 21,62 درصد، منطقه ناایمن 14,64درصد ومنطقه کاملا پرخطر 5,85درصد از کل مساحت این منطقه میباشد.وجود ساختمانهای با درجه محصوریت بالا و کیفیت ابنیه پایین و تراکم ساختمانی باال ، آسیب پذیری آنها را نسبت به سایر مناطق بیشتر کرده است .فشردگی بافت ،کمبود فضاهای باز و فرسودگی این بافت ها آسیب پذیری آن را تشدید میکند.