گرایش های معماری و شهرسازی در عصر رنسانس با تاکید بر اندیشه ی نوآوری در کلیسای سانتاماریا دلفیوره

هنرمندان ایتالیایی که همواره تحت تاثیر هنر روم باستان و یونان بودند، به سوی دوره ی جدیدی از هنر گام نهادند که نشات گرفته از احساسات و فرمولهای ویژه روم بود و سعی کردند با ترکیب و تلفیق این هنر بامسائل روزمره و هنر موجود تحولی جدید در هنر به وجود آورند و خود را از سیر تحول هنر گوتیک که هنروحشی ها می پنداشتند، خارج کنند. دوره ی رنسانس دوره دگرگونیهای بزرگ بود و در این عصر میتوان پیشرفت گرایشهای نوینی را دید که به پیدایش عصر جدید منجر شد. به بیان دیگر هنر این دوره در حکم پیش درآمدی طولانی برای آغاز شبیه سازی کامل و ناتورالیستی در هنر ایتالیا محسوب میشود. در رنسانس هنرمند شیوه های جدید طبیعت پردازی را با تردید بکار میگیرد و با احتیاط و دقت دست به تجربه های تازهای میزند و به آستانهی کشف نزدیک میشود. این همان گرایش نوآورانه در عصر رنسانس است که مفهوم هنرمند نابغه را شکل میدهد. تحقیق حاضر از نوع توصیفی- تحلیلی است که ابزار آن به صورت کتابخانه ای میباشد. هدف اصلی این پژوهش مروری بر تفکر شکل گیری رنسانس و گرایشهای معماری و شهرسازی این دوره است. همچنین نگارنده در این مقاله با تاکید بر مکتب نوآوری به بررسی و معرفی کلیسای سانتاماریا دلفیوره به عنوان نمونه منحصربفرد در مکتب نوآوری عصر رنسانس پرداخته است.