راه کارهای ایجاد و تقویت باور و نقش آن در نگرش و کنش انسان

باور، یکی از عناصر تحقق شناخت و همان نسبتی بوده که به عنوان معیار ارزیابی و سنجش رفتارها در سطحی ناخودآگاه، پیوند میان انسان و گزاره را تعیین می نماید. نتایج پژوهش حاضر که به شیوه توصیفی تحلیلی، با بهره گیری از آیات و روایات و منابع کتابخانه ای صورت پذیرفت، نشان داد که اعتقاد و باور به موجودیت ذات واجب الوجود، شرط لازم جهت باور به هر گزاره ی ایجابی در مقام علم و عمل است چراکه باور و انجام هر عملی، به باور به موجودیت واقعیت و حقیقت به معنای عام و بی قید که همان ذات خداوند عز و جل باشد، وابسته است. خانواده، گروه هم سالان، محیط، فرهنگ، دین، و نژاد ازجمله مهم ترین خاستگاه ها و منشا این عنصر رفتاری بوده که کسب ملکه فضایل عقلانی و اخلاقی، هم نشینی با باورجویان، تعیین هدف، مطالعه زندگی نامه بزرگان و افراد موفق، تصویرسازی، برنامه ریزی ذهنی و نیز مصاحبه با افراد موفق و باورمند، از دیگر راه کارهای ایجاد و تقویت باور در انسان می باشند.