بررسی پارامترهای روان شناسی محیط در طراحی فضاهای آموزشی

طراحی فضاهای آموزشی عرصه ای برای ظهور استعدادها و تعاملات اجتماعی انسان می باشند. حضور انسان در این فضاها مستلزم بستری مناسب جهت پاسخگویی به نیازهای اوست. در این راستا شناخت انسان و ویژگی های محیط زندگی او و به تبع آن چگونگی برقراری رابطه میان این دو عامل اهمیت دارد. از دیرباز محیط های آموزش ی از ارزش و جایگاه بس زایی برخوردار بوده اند و این مهم در کشور ایران بسیار پر رنگ بود و در بسیاری اوقات هم راستای مساجد قرار داشت. در سال های اخیر با بهره گیری از علوم روان شنا سی محیط و تاثیر آن بر رفتار و میزان درک و یادگیری دانش آموزان و دانشجویان مورد بررسی قرار گرفته است. پژوهش های بسیاری در این زمینه انجام شده و بررسی ها نشان می دهد که برای داشتن یک سیستم آموزشی کارآمد، نیاز فراوان به داشتن محیط و فضایی با قابلیت های درخور و مطلوب نیازهای روحی و روانی کودکان احساس شده است. در این راستا معماران و طراحان محیط نیز برای دستیابی به فرآیند طراحی صحیح و اصولی که بتواند نیاز کاربران کوچک را فراهم آورد، به سراغ بهره مندی از یافته های علم روان شناسی محیط رفته اند. هدف از مقاله حاضر بررسی پارامترهای روان شناسی محیط در طراحی فضاهای آموزشی است که جهت جمع آوری اطلاعات از روش کتابخانه ای استفاده شده ا ست از یافته های پژوهش می توان به مواردی هم چون نقاط قوت و ضعف و همگون بودن پارامترهای روان شناسی مانند (فرم، رنگ، نور، مقیاس...) نام برد در این راستا ضمن بررسی مفاهیم روانشناسی محیط و فضاهای آموزشی، نقش معمار را در خلق فضایی شفاف و باآرامش تبین می گردد همچنین در این پژوهش اثبات می شود که میزان قابلیت انسان مداری درفضاهای آموزشی ارتباط مستقیم با نیازها و حقوق انسانی دارد و راهبرد اساسی برای دستیابی به طرحی اصولی است.