بررسی تاثیر محدودیت غذایی در سنین اولیه و رشد جبرانی متعاقب آن بر صفات لاشه جوجه های گوشتی

به منظور مقایسه تاثیر دو روش متفاوت محرومیت غذایی در سنین اولیه و ر شد جبرا نی متعا قب آن بر روی را ندمان و در صد قطعات لا شه جو جه های گوشتی، آزمایشی با 600 قطعه جوجه یک روزه آربورآکرز در قالب 3 تیمار با 4 تکرار و 50 جوجه در هرتکرار به انجام رسید. تیمارهای آزمایشی شامل محرومیت یک روز در میان از سن 8 تا 18 روزگی، محرومیت غذایی 20 درصدی از سن 22 تا 36 روزگی بود که با یک گروه شاهد بدون محرومیت مقایسه شد. در سن 42 روزگی از هر تکرار یک قطعه خروس و یک قطعه مرغ انتخاب و پس از توزین ذبح گردید. پس از پرکنی و تخلیه امعاء و احشاء، لا شه حا صل م جددا توزین و را ندمان لا شه محا سبه گرد ید. همچ نین لا شه ط بق روش استاندارد، قطعه بندی و قطعات حاصل توزین گردید. درصد قطعات لاشه برح سب وزن ز نده و وزن لا شه محا سبه گرد ید. برا ساس نتایج بد ست آ مده در ارتباط با راندمان لاشه و درصد قطعات آن می توان چنین استنباط کرد که را ندمان لا شه بالاتر در صورتی حا صل می شود که محدودیت غذایی اع مال نشود، استفاده از محدودیت یک روز در میان درصد چربی حفره بطنی به وزن زنده را کاهش می دهد و می توان با استفاده از روش 20 محدودیت، درصد ران به وزن زنده و لاشه را افزایش داد. به طور کلی نتایج ا ین پژوهش نشان مید هد که محدودیت غذایی می توا ندرا ندمان لا شه، در صد چربی حفره بطنی، در صد ران و در صد سینه جو جه های گو شتی را تحت تاثیر قرار دهد و لی برا ساس ا ستراتژی مدیریتی می توان روشهای متفاوت محدودیت غذایی را بکار بست. در صورتی که هدف کاهش ضریب ت بدیل غذایی و در صد چر بی حفره بطنی به وزن ز نده با شد ا ستفاده از محدودیت یک روز در میان تو صیه می گردد. در صورتی که هدف ا فزایش راندمان لاشه باشد استفاده از تغذیه آزاد توصیه می گردد.