مدیریت جامع آبخیز شهری، حفاظت از کلان شهر ها در بحران های طبیعی (مطالعه موردی: شیراز)

توسعه شهری بدون توجه به شرایط طبیعی، یکی از عوامل اصلی تبدیل رخداد های طبیعی کوچک به بحران های بزرگ در کلان شهر ها از جمله شیراز است. برای نمونه می توان به آثار منفی گسترده بارش شدید برف و باران (وقوع سیل های ویران گر) و خشکسالی بر زندگی شهروندان اشاره کرد. این رخداد های بحران ساز، اگرچه در دهه های اخیر بیشتر شده اند، اما، بخشی از ویژگی های طبیعی آبخیزها می باشند. بنابراین، برای مدیریت کار آمد آن ها، باید ابتدا این واقعیت را پذیرفت و سپس برای پیشگیری و کاهش زیان ها برنامه ریزی کرد. شیراز در آبخیزی 3954/8 کیلومترمربعی قرار گرفته که هر گونه تغییری در آن، آثاری منفی و یا مثبت بر شهر دارد. آبخیز شیراز مانند یک سامانه که اجزاء آن به هم وابسته اند، عمل می کند. عملکرد یکپارچه اجزاء این آبخیز بیانگر آن است که برای حفاظت شهر در برابر بحران های طبیعی نیاز به مدیریت جامع است. بنابراین،راه کار اصلی مدیریت بحران شیراز، به ویژه در مرحله پیشگیری، تهیه و اجرای طرح مدیریت جامع آبخیز شهری است. گام اول برای اجرای این مدیریت، شناسایی منابع آبخیز شیراز، درک صحیح از روابط دوبخش درون و بیرون شهر در این حوضه و هماهنگی بین تصمیم گیران است.