گذری بر پیدایش مناطق حاشیهنشینی در ایران با تاکید بر سیاست ها و راهکارهای ساماندهی

طی دهه های اخیر به تدریج محلات نابسامان و سکونتگاه های غیررسمی، به طور عمده در حاشیه شهرهای بزرگ کشور، خارج از برنامه ر سمی تو سعه شهری و به صورت خودرو شکل گرفته و گسترش یافته ا ست. این محلات خودرو یا حا شیه نشین، به بیان در ستتر ا سکان غیرر سمی نامیده شده اند و کارکرد ا صلی آنها تامین زمین و الگوی ساخت متنا سب با توان مالی گروه های کم درآمد اغلب مهاجر است. این گونه سکونتگاه ها که سیمای نازیبا، خدمات ناکافی و ساکنان کم توان و مشاغلی نامطمئن دارند، محیطی آماده برای پذیرش نابهنجاریهای اجتماعی و باز تولید فقر فراهم میسازند و خطر پذیری بالایی در برابر سوانح طبیعی دارند. آمارها حکایت از آن دارند که بین 20 تا 30 درصد جمعیت کلانشهر ها و شهرهای کشورهای در حال توسعه در زیستگاه های نابسامان در حاشیه شهرها زندگی میکنند. این پدیده به سرعت و به صورتی بیقاعده در حال گسترش است. در ایران نیز اسکان غیر رسمی رشدی سریعتر از رشد شهرنشینی داشته است. این مقاله، سعی دارد ضمن بررسی تاریخچه و روند شکل گیری اسکان غیر رسمی در ایران، سیاستها و راهکارهای موجود و اجرا شده در ساماندهی اسکان غیر رسمی را مورد بررسی قرار دهد.