حکمروایی محلی در ایران؛ آسیب شناسی موضوع و ارائه پیشنهادها

حکمروایی شهری شیوه ای برای اداره ی امور شهری است که از طریق مشارکت نهادهای مختلف حاصل می گردد و برای دستیابی به توسعه ی شهری پایدار تعریف شده است. حکمروایی موضوعی است که بر چگونگی تعامل دولتها و سایر سازمان های اجتماعی با یکدیگر، ارتباط با شهروندان و تصمیم گیری ها در جهانی پیچیده تمرکز دارد و فرآیندی است که از طریق آن، جوامع و سازمانها تصمیم های خود را اتخاذ کرده و به واسطه آن مشخص می کنند که چه کسانی در این فرآیند درگیر شوند و چگونه وظیفه خود را انجام دهند. حکمروایی شهری تمرکززدایی واحد فضایی مدیریت و تجمیع و هماهنگی بین واحدها را برای بهره مندی در مقیاس بزرگتر مطرح می کند و یکی از راههای تحقق این امر، ایجاد سطح حکومت محلی است. مقاله حاضر در صدد این است تا چالش ها و موانع موجود بر سر راه حکمروایی محلی را شناسایی نموده و راهکارهایی را برای رفع موانع ارائه دهد زیرا معتقد هستیم حکمروایی محلی قادر خواهد بود نظام سلسله مراتب مدیریت شهری را تکمیل نماید و وضعیت زندگی شهروندان را بهبود ببخشد. با ایجاد سطح ناحیه ای در مدیریت شهری، پیوند بین برنامه ریزی در سطوح محلی و شهری برقرار می شود. رابطه ی میان نظام حکمروایی ملی و نظام حکمروایی محلی با کاستی هایی روبروست که برطرف کردن آنها نیازمند فعالیتهای اجتماعی، نظری و فکری فراوان است. مهمترین چالش های موجود در مسیر تحقق حکمروایی محلی عبارت هستند از عدم تفکیک امور ملی و محلی، مداخلهی حداکثری دولت در امور اجرایی، پایین بودن ظرفیت مدیریت های محلی در پذیرش مسئولیت های اجرایی، ضعف منابع مالی در سطح مدیریت محلی، فقدان یکپارچگی در تصمیم گیری و دولتی شدن مدیریت های محلی به منظور غلبه بر چالش های مذکور، راهکارهایی نظیر ایجاد و توسعه ی مدیریت یکپارچه ی محلی، کمک به بهبود توانمندی های مدیریت های محلی از طریق بکارگیری نظام برنامه ریزی مشارکتی، دو سطحی کردن بودجهی عمومی کشور(ملی و محلی)، اصلاح قوانین در راستای افزایش اختیارات و وظایف مدیریت های محلی و صیانت از جایگاه شوراهای اسلامی در چارچوب قانون اساسی پیشنهاد شده اند