تاب آوری و امنیت شغلی و سلامت روان کارکنان

یکی از عوامل تاثیرگذار بر سلامت روانی افراد، شغل آنها است. اشتغال صرفنظر از تامین منابع مالی و ارضا برخی نیازهای اساسی انسان نظیر احساس خود ارزشمندی، میتواند منبع فشار روانی بوده و تاثیر بر سلامت روانی و جسمی کارکنان بگذارد.سازمان جهانی بهداشت، سلامت روانی را چنین تعریف میکند: ارتباط موزون و هماهنگ با دیگران, تغییر و اصلاح محیط فردی و اجتماعی و حل تضادها و تمایلات شخصی به طور منطقی و مناسب میداند. امنیت شغلی درون سازمانی یعنی اینکه سازمان به تعهد کاری، نظام کاری، کار کیفی و جسارت و تخصص کارکنان وابسته باشد نه اینکه افراد و کارکنان سازمان از طریق استخدام رسمی وابسته به سازمان باشند. این موضوع به ارتقای سطح تابآوری کارکنان منجر خواهد شد و باعث میگردد مسیر شغلی آنان هموارتر گردد و تجربه های بهتری را نسبت به گذشته تجربه نمایند. در سالهای اخیر رویکرد روانشناسی مثبت گرا، با شعار توجه به استعدادها و توانمندی انسان، موردتوجه پژوهشگران قرارگرفته است. عواملی که تطابق هر چه بیشتر آدمی با نیازها و تهدیدهای زندگی را موجب گردند، بنیادی ترین سازه های موردپژوهش در این رویکرد میباشد. در این میان تاب آوری جایگاه ویژهای به خصوص در حوزه روانشناسی تحولی و سلامت روان را به خود اختصاص داده است. تاب آوری چگونگی رویارویی با استرس یا آسیب است. نظریه تاب آوری بر جنبه های قوی مقابله با آسیبها ساخته شده و توانایی فرد برای کنار آمدن با خطر و مشکلات میباشد. توانایی برگشتن و بهبود پیدا کردن، مهارتهای فکری انعطاف پذیر، جستجو کردن مشکلات به عنوان فرصتی برای یادگیری و رشد، توانایی حل کردن مشکلات و مهارتهای حل تعارض ازجمله ویژگی های افراد تاب آور هستند.