اثر بخشی آموزش درمان مبتنی بر تعهد و پذیرش بر چشم انداز زمان و تحمل پریشانی در مادران با کودک در خودمانده

هدف از پژوهش حاضر تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر چشم انداز زمان و تحمل پریشانی در مادران با کودک اتیسم بود. روش پژوهش حاضر، نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه مادران با کودک درخودمانده بود که به مراکز اتیسم شهر یزد مراجعه می کردند. نمونه تحقیقشامل 30 مادر با کودک اتیسم ( نفر گروه آزمایش و 22 نفر گروه کنترل) بود که با استفاده از نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گروه کنترل جایگماری شدند. گروه آزمایش 8 جلسه درمان مبتنی بر تعهد و پذیرش را دریافت کرد و گروه کنترل مداخله ای را دریافت نکرد. ابزار این پژوهش پرسشنامه چشمانداز زمان و تحمل پریشانی بود. داده های پژوهش با استفاده از روش تحلیل کواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها نشان داد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر چشم انداز زمان و تحمل پریشانی در مادران با کودک اتیسم تاثیر معنادار دارد p> 0/005 با توجه به نتایج به دست آمده می توان گفت که از درمان مبتنی بر تعهد و پذیرش می توان به عنوان مداخله موثر سود جست