اهمیت تئاتر درمانی (سایکودراما) در بهبود کودکان و نوجوانان مبتلا به اختلال طیف اتیسم

مقدمه: کودکان و نوجوانان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم، گروهی از کودکان با نیازهای ویژه هستند که در برقراری ارتباط بین فردی و تعامل اجتماعی با دیگران و در گروه های همتا، برقراری ارتباط کلامی و نیز حرکات، علایق و رفتارهای روزمره زندگی دچار مشکلات و مسائل عدیده و عجیب و غریبی هستند. به گونه ای که وجود همین مشکلات در زندگی آنها و دیگر اعضای خانواده به ویژه والدین آنها مشکلات زیادی را ایجاد میکند. نتیجه گیری: در کنار مداخله ها و رویکردهای درمانی، آموزشی و توان بخشی چون ABA (تحلیل کاربردی رفتار)، یکپارچگی حسی، نظام تبادل تصویری (PECS)، تییچ (TEACCH)، موسیقی درمانی و هنردرمانی، براساس مطالعات و پژوهش های انجام شده در خارج از کشور، تئاتر درمانی یا سایکودراما از جمله رویکردهای است که می تواند به کودکان مبتلا به اختلال های طیف اوتیسم که عملکرد بالاتری به لحاظ شناختی ، ادراکی و کلامی دارند کمک نماید. پژوهش ها نشان داده که تئاتر درمانی و تکنیک های آن می تواند دروند کاهش علائم این کودکان موثر باشد. در این مقاله به اهمیت هنرتئاتر و نیز تئاتر درمانی در این گروه از کودکان استثنایی اشاره می شود که بهبود علائم اصلی اختلال را به دنبال دارد.