تاثیر اقامتگاه های بوم گردی بر توسعه روستایی

یکی از موضوعاتی که برخی کشورها در دو دهه اخیر برای گردشگری به آن توجه کردهاند، توجه به هویت و حفظ ساختارهای بومی در حوزه گردشگری بوده که توسعه بومگردی هم در همین راستا بوده است. اکوتوریسم (بوم گردی) میتواند فرصتهای بسیاری را برای کسب و کارهای کوچک خانوادگی ایجاد میکند که بیشتر آنها، روابط مستقیم و متقابل میزبان و مهمان را در خانه و املاک خانواده گردشگرپذیر امکان پذیر می سازد. این حضور و مشارکت از سوی خانواده، برای تجربه و رضایت گردشگر و همچنین برای توسعه پایدار مقصد و جامعه محلی، امری بسیار حیاتی است. یکی از کسب و کارهای کوچک گردشگری که از سال 1994 میلادی به جهانیان معرفی شده و در چند سال گذشته در ایران در حال گسترش است، ایجاد و توسعه اقامتگاه های بوم گردی است. هدف پژوهش حاضر شناسایی آثار ایجاد اقامتگاه های بوم گردی در توسعه مناطق روستایی است.روش پژوهش حاضر به روش توصیفی و مبتنی بر روش شناسی تفسیری میباشد. جمع آوری اطلاعات نیز به روش کتابخانه ای و اسنادی و متکی بر یافته های تحقیق کتابخانهای است که از طریق گردآوری اطلاعات کتابخانهای صورت پذیرفته است. نتایج تحقیق نشان می دهد اقامتگاه های بومگردی میتوانند علاوه بر ایجاد درآمد برای روستاییان و جلوگیری از مهاجرت آنان به احیاء سنن قدیمی و همچنین حفظ و نگهداری آثار باستانی و حفاظت از طبیعت کمک شایانی داشته باشد. بنابراین ایجاد اقامتگاه های بومگردی در مناطق روستایی در صورت مدیریت صحیح آن به لحاظ اقتصادی، اجتماعی، کالبدی و زیست محیطی می تواند در توسعه مناطق روستایی موثر باشد.