مخاطب و لزوم نگاه پدیدارشناسانه او به آثار هنر خوشنویسی

گفتمان مسلط بر روح هنر خوشنویسی، گفتمانی تاریخی ست: تعبیری درزمانی از تحولات خط، توام با شخصیت پرستیهنرمندان این عرصه. به راستی نخستین گام برای صورت بندی سایر خوانش ها در کنار خوانش مسلط تاریخی از روحهنر خوشنویسی چه می تواند باشد لازمه مخاطب یک اثر خوشنویسی برای گسترش تاویل های پیکره بیانی این هنرچیست در این مقاله تلاش بر آن شده تا ضمن معرفی این محدودیت حاکم بر پژوهش خوشنویسی، یکی از لازمه هایگذر از آن تبیین شود که همانا پرده برداری از جایگاه مخاطب (بیننده، خوانشگر)، آگاه سازی وی و تاکید بر ادراک او دربرابر آثارخوشنویسی است. بدین منظور برای خروج از محدودیت این نظام گفتمانی و دسترسی به ابعاد دیگر گوهرهنرخوشنویسی لازم است که هرفرد به عنوان یک بیننده در مواجه با آثار این هنر، هرچند آگاهانه با تکیه بر ادراکخویش، خود به تجربه و شناخت هنرخوشنویسی بپردازد و این میسر نیست مگر با استقبال از دیدی پدیدارشناسانه؛ چراکه این روش به استانداردسازی دانسته ها و داشتن روحیه غرض ورزی هشدار می دهد و لازمه شناخت یک پدیده راخود انسان و ذهن او با امتناع از داوری می داند. در این پژوهش، با به کارگیری روش تحقیق توصیفی- تحلیلی و گردآوریاطلاعات به روش کتابخانه ایی و اسنادی پس از توصیف لزوم داشتن نگاهی پدیدارشناسانه، سه تجربه اصلی که حاصلاز رویارویی با اثر خوشنویسی به عنوان یک پدیدار تحلیل می شود که عبارتند از: تامل در مواد و ابزارآثارخوشنویسی،آگاهی زمانی در حین دریافت آثار خوشنویسی، تجربه حرکت و پویایی در فرم بصری آثار خوشنویسی. نتایج این پژوهشحاکی از آن است که شناخت حاصل از هر یک از این تجربه ها به منزله باز شدن دریچه ایی است به روی ظرفیت هایکیفی و پژوهشی بسیار این هنر، که می تواند در کنار گفتمان مسلط بر این هنر، خوانش های متفاوت و مستدلی درجهت گشایش جنبه های پنهان آن ارائه دهد.